Vin o espectáculo en voz alta e a rabia volveume a repetir. De novo, un home, accidentalmente, volve ao noso lugar os seus subiratos. Máis unha rabia: como chegan estes tipos onde están. Como está tanto idiota, home, en postos de autoridade. Enténdense. Pero esta vez a amoestación pública que necesitaba para nós tiña un efecto e deulle na fronte como un boomerang. Quizais por fin Rubiales fíxonos un favor.

Fíxoo porque podía, fano, pero esta vez nós non tivemos que explicar a todos os que faciades a viaxe e a todos os demais… Fíxoo todo á vista, fixéronllo: vimos televisado a secuencia do que ocorre cando non se deixa pasar o ataque. Sabiades que si? A agresión converteuse nunha broma, os das costas, as mozas parecen algo histéresis, bo, un barquillo, non se conformaron nin con iso, por tanto, volverán pór o paquete entre as mans e a caza, e eu como, e avisar aos homes do que é a cuestión, fíxese como se están pondo, calquera se afundirá, a ver si as toneladas como eu terán soldos. Dirixirse contra a vítima. E como as histéresis conseguiron contaxiar a histeria, tamén a contorna institucional/mediático como tolo: calar, rir, pornos serios, volver rir, pornos moi serios, facer simulacións de invención, “que escándalo, aquí fanse apostas!”.

Jennifer Hermoso non puido decidir que facer co ataque que sufriu. Non puido decidir si vai denunciar ou non, non puido decidir gozar da vitoria do seu esforzo e non pór para sempre o nome dun tirano moito máis idílico que el xunto a esas vitorias. Agora vén outro espectáculo, ou un silencio, mesmo cando o prezo que paga a vítima castígase ao agresor, ou sobre todo cando se castiga. Non é verdade, non había beneficios. Nunca nos facedes o menor favor. Nin sen querer.