A distribución da riqueza, a xustiza social ou a sociedade sen clases son conceptos que se aceptan case por unanimidade. Pero ese recoñecemento universal non se reflicte na representación política, nas eleccións. Non na proporción que debería. Por que? Sen entrar na crise xeral da esquerda, doutra banda, xa superada, podemos atopar o problema na práctica da comunicación.

Por unha banda, porque a mensaxe xa non é o único elemento á hora de relatar o noso proxecto. O que queremos explicar vai estar condicionado por diferentes factores externos. Así, máis importante que o que contamos é como o contamos. E nese sentido, é imprescindible incidir nas emocións e sentimentos do receptor da nosa mensaxe para que senta parte do proxecto que ofrecemos. O noso receptor debe considerar a nosa oferta como unha proposta válida para el e non como un capricho dun sector político determinado.

Doutra banda, a esquerda utilizou demasiado a estratexia antónima para explicar o seu proxecto. É dicir, facer unha crítica do sistema actual para que a nosa alternativa sexa considerada imprescindible. Neste camiño, con todo, profundamos máis na crítica que na alternativa e, ademais, non nos demos conta de que nese sistema que criticabamos, até agora, moita xente viviu ben.

Para demostrar que o noso proxecto é bo non necesitamos doutro peor, senón un convencemento total. E con ese convencemento temos que incidir nas emocións dos demais, para empezar a superar a nosa frustración, a frustración da esquerda.