Que ocorreu o sábado 28 de marzo?

Non serían as 17:00. Jésus levaba todo o día "saiamos, saiamos..." e, bo, desde AFARABA (Asociación Alavesa de familiares e amigos de persoas con Alzheimer e outras demencias), recomendáronnos que nos dese algunha pequena paixón, polo ben dos enfermos. Sempre cun certificado desta enfermidade. Temos o informe do neurólogo do hospital e saímos con el. Fomos detrás do conservatorio de música, para que nos vise a menor cantidade de xente posible. Alí cruzámonos cos dous gardas.

Estaban a falar cun mozo, e a xulgar polas formas, pensei: -Tocamos na pedra. El estaba cun can e a policía estaba a dicirlle que tería que afacerse a facer as necesidades en casa, que si cheira, cheirará... Tocounos a quenda.

Pedíronlles explicacións?

A ver onde imos, eles. Jésen contestou: -A dar unha volta polo bo tempo. Empezaron a facernos crer que estabamos nun ton que non podías crer. -Que estades a dicir? Pero vós que credes? ". Expliqueilles: "Teño un informe e, polo que nos dixeron, temos a oportunidade de darnos unha pequena paixón", engadiu. Saquei o informe para mostrarllo ao axente, o cal dixo: -Non se achegue, non se achegue, non se toque! Ensínamo, ensínamo! ". Era surrealista, eu ensinando o papel e querendo lelo a un metro de distancia. Namentres, o segundo bofio comezara: “Que pensan vostedes? Sodes uns desvergonzados, uns despreocupados, un hospital de Txagorritxu desbordado por vós e que está a matar xente, pola vosa clase, despreocupada. ". Díxenlle: "Estou ao corrente, pero recomendáronnos dar un paseo curto pola nosa situación". Continuaron no mesmo ton: “Vós tedes un perfil de risco pola idade, ingresaranvos en Txagorritxu e veremos si saídes de alí”. E Jesús, sen posibilidade de darse conta do que estaba a pasar, "Si, temos o costume de facelo". E os policías, até o que leu o informe, preguntáronlle: Cala cando estás a estragar a situación, cala! ". Díxenlles que xa tiña a voz rota: -Pensan vostedes que saímos para darlles gusto? ". O Baskonia non baixou a garda, e proseguiron con brusquedad: "Iso merece 1.200 euros. 1.200 hoxe, mañá 6.000, e pasado máis". Un deles gritábame, avergoñado de min, porque todos os habitantes das casas escoitaríannos.

Non podía crer en como nos trataban. Eran uns 15 minutos, non creas que era un momento. Si a min dinme que así tampouco podemos saír, ou mesmo si ponme unha multa, bo, son consciente da situación. Déronnos por todas partes!

E como terminou a conversación?

Mandáronnos que nos fósemos a casa. -Vaiche a casa! E porque vos atopastes connosco, si tivese con outros compañeiros multáronvos con 1.200 euros". E nós, "de acordo, non volverá pasar, ímonos a casa".

Como sentiches?

O que máis me fixo dano é cando lle dicían a Jesúsi, despois de ler que xa ten demencia, "Cala! Cala! Equivócase vostede! ". Ao ler o informe, díxome a policía, "pero isto é de outubro de 2018! ". Contesteille coa voz rota: -E cre vostede que desde entón mellorou? ".

Sentín unha impotencia terrible. E tristeza. Si ponme unha multa vou a casa con rabia, pero xa está. Non pode saír, pero eses modais... portáronse moi mal connosco. Como pode ser?

Ten medo de saír agora?

Por suposto. Só unha vez desde entón saímos de casa, hoxe [7 de abril], para dar para comer aos animais que temos no pobo veciño. Cunha terrible tensión na estrada cruzé á policía e púxenme a tremer coma se estivese a facer o peor do mundo. Non nos merece a pena saír.

As persoas con demencia están a empeorar no estado de confinamento en xeral. O teu marido tamén?

Si, moito. Hoxe falei coa familia médica e díxome que iso é normal. É o resultado de romper todas as rutinas dun día para outro. Jesús tiña moitas actividades. Dúas veces por semana ía ao monte, canto, pintxo pote cos amigos...

É certo que unha pequena volta pola casa non cambiaría moito as tendencias. Outra cousa sería poder tomar a rutina de saír cada día un pouco máis. Pero non podemos. O médico díxome que si se pon violento por non saír, farame outro informe, pero Jesús non se comporta así.

Debe de ser duro vivir todo iso...

Si, é complicado. A filla vén todos os días e pon exercicios a Jesús, facemos estiramentos, podo ter outras entrevistas. O domingo non veu. E, Jesús, "Que vestirei?, que faremos? Non imos tomar un café? Que facemos? "Vou ben así? Que facemos? -Bo, nós imos dar un paseo. Aquel día esborralleime. Por suposto, non entende por que non podemos saír. Enténdeo cando llo explico, pero esqueceuno en dous minutos. Pasouse a tarde co paraugas e a chaqueta, abriu e pechado a porta. É duro, si. Poida que si saímos cada día durante dúas horas acougásese, pero dun día para outro cortamos calquera actividade e con iso o dano é grande.

Desde AFARABA sinalaron que coa policía houbo máis dun problema deste tipo, que impuxeron varias multas aos familiares dos afectados polas graves situacións.

Eu chamei ao psicólogo de AFARABA. Para contarme o que me sucedeu e para non aconsellarme, visto o que vira, que saíse. Díxome que non lle estrañaba o que me sucedeu, que xa ouvira falar doutros acontecementos.

Unha das súas fillas chamou á Policía Municipal para pedir información, non?

Desde AFARABA facilitáronnos un número de teléfono da Policía Municipal solicitando información. A filla chamou e foi moi desagradable. Faláronlle con brusquedad e sen ningunha sensibilidade. -Señorita, estamos en guerra. Que di vostede de saír? ", e outras cousas polo estilo. Unha actitude absolutamente alarmista e extrema. Eu creo que a Policía Municipal non está para iso.