A alcaldesa de Barcelona, Ada Colau, da única autoridade que quedou digna da marea esquerdista, quentada pola crise de 2008, resumiu con rotundidade a situación de maio de 2019, recoñecendo que a onda independentista ha gañado a batalla: Han canviat lles prioritats de l'axenda política. Incluso os que non saben catalán enténdeno ben, é tan xeral…

O fenómeno Podemos, que capitalizou a indignación da xente, non só non achegou ningún fundamento, senón que ademais das novidades na comunicación, reforzouse co seu afundimento. Os experimentos de cambio leváronse polo vento nas institucións que se baseaban en Podemos e para as novas guerras só sobreviviron os que teñen un perfil autónomo limpo, como en Barcelona en Valencia ou Cádiz.

Dicir a esquerda en España é dicir hoxe PSOE e Pedro Sánchez, no partido hanlle enmudecido os lerchos, é unha das referencias do establishment socialdemócrata + liberal europeo. Ao mesmo tempo, ten ante si as dereitas, un grupo de dereitas que esperta os recordos máis malvados, o PP asentado en varias institucións, a linguaxe centrista Cs aparcado e o neofranquismo Vox levado a todas as institucións sen complexos. Supuña que o trifachito apagaríase en por si?

Hai moitas sorpresas na península neste momento no que hai que reorganizar a maioría das institucións do Estado español, no que están en xogo gobernos, concellos, deputacións, institucións científicas das mesmas, comunidades autónomas… sen esquecer a autoridade da Unión Europea que regula a nosa vida cotiá. E como en 1936, a xeopolítica tamén xogará en calquera partido da querida pel de touro, incluído o País Vasco Sur.