En Booktegi hai unha xoia que colgaron en 2018, os poemas de Thoreau (reais e apócrifos), de Antonio Casado dá Rocha. No seu prólogo, Casado dá Rocha afirma que Henry David Thoreau (Concord, Massachusetts, 1817-1862, filósofo, escritor e naturalista estadounidense) non era un bo poeta. En realidade, o antólogo non fixo máis que recoller a opinión do propio Thoreau: “Fun mestre da escola, titor, agrimensor, xardineiro, granxeiro, pintor de paredes, carpinteiro, albanel, jornalero, lapicero, escritor e poeta”.

Non estou de acordo, con todo.

Que significa ser un bo poeta?

Cando empezou en Harvard ao dezaseis anos, non entraba mosca na boca de Thoreau. Cando saíu de alí, lía en cinco idiomas os principais escritores. E cando volveu ao Concorde, Ralph dirixiuse ao transcendentalismo da man do poeta Waldo Emerson. Emerson dixo que levaba consigo un raio de ceo e que debía ocuparse da vida dun modo elevado e laborioso. Retirouse. Estreou un dos seus diarios: “1 de abril. Co sol,/ reiniciou toda a natureza,(…) co sol e o abril”.

E como andou así, consagrado á contemplación, coñeceu a natureza humana. O home é tamén lobo, comprendeuno perfectamente: apostou pola abolición, practicou a obxección fiscal. Combinou as teorías da desobediencia civil, o pracer de deixalo todo e pescar no lago. Thoreau converteuse así na fonte clásica de moitos escritores posteriores, expoñentes dunha corrente de pensamento que busca a paz na paz da natureza. Recei por Rexroth. Creo que Snyder o é máis que ningún outro. Sóñaseme Artze.

Thoreau foi, pois, un bo poeta. Pero, por suposto, a poesía ten que buscarse ao longo de toda a súa obra, ou máis ben no seu exemplo: “Sentir amplo, entender amplamente, expresar amplamente a beleza da natureza,/ é a única tarefa da poesía”. Antonio Casado dá Rocha regalounos un precioso libro, así que o que tedes á vosa disposición en Booktegi con comentarios.