Pode suceder que os propios dirixentes e representantes abertzales sexan os promotores, mesmo nas mellores condicións, da subordinación aos castellanoparlantes.

En demasiadas institucións, aínda que se teña ao alcance a tradución simultánea, tamén os vascoparlantes exprésanse en castelán, aínda que con “proximidade” (dependencia) aos grandes castellanohablantes descártase e avergoña aos vascos. No Goberno Vasco, por exemplo.

Ou que, sen saír do Goberno, un Departamento rexeite o informe que lle fixo chegar outro Departamento polo mero feito de que estea en eúscaro (a pesar de que os que están en castelán tómenllo moi ben).

Pode suceder, e adoita suceder, que en casa da familia vasca recíbase a visita dun familiar autóctono “vascófilo” erdaldun e empécense a falar uns doutros en castelán ante el “con respecto” (subordinación), xa que o parente erdaldunes “vascófilo e progresista” non soporta falar en euskera diante del.

Pode suceder e está a suceder que algúns membros dunha asociación abertzale (bilingüe), a pesar das normas desa asociación, fáganse eco da información aos demais: e que cando se dea traslado da queixa a quen corresponda (aínda que sexa euskaldun), esta responda “aos poucos”, sen tomar ningunha medida, en nome da flexibilidade (da dependencia).

Durante estes anos estendeuse desde o PNV (psoE makulu) a política lingüística para non molestar á Bwana castellanoparlante e contaminouse con outras moitas institucións.

Os instrumentos dos vascófilos necesitan sedución e vontade. Os dos castellanohablantes, pola contra, son a prepotencia, a violencia, o desprezo, a carga e a necesidade de todas as estruturas de dous Estados.

Non fai falta ser veterinario para saber cal será o resultado se se seguen estes criterios. Perdoaranme, ou non, pero hai que dicir: as políticas baseadas na vontade dos oprimidos e excluídos e na “sedución forte” son unha fraude.

Esta noticia foi publicada por Zuzeu e trouxémola a ARGIA grazas a licénciaa CC-by-sa.