Nun desprazamento dunha hora até o lugar de traballo acompáñame a radio do coche. Na viaxe de onte tiven a oportunidade de gozar dun programa de relatos curtos, mentres comezaba o último porto da estrada, repleta de curvas, en Karrantza. Lendas curtas, si, de poucas palabras, pero historias de gran contido.

O costume de subir vídeos ou fotos instantáneas ás redes sociais na sociedade actual, por calquera acontecemento, non é unha maneira de parar. Ás veces sorpréndeme a gran cantidade de palabras que os locutores de radio deben utilizar para describir acontecementos duros. Noutras ocasións, a guerra, por exemplo, agradezo aos xornalistas que recoñezan que non teñen palabras para contarllo, porque conseguen pór en marcha a miña imaxinación. Quizais, porque ese é o obxectivo. Quen sabe!

A miúdo teño a percepción de que as palabras sobran. En Nadal, alén da vidreira da sala de espera do aeroporto, levantar o brazo e a man ten o significado de catro palabras: “Benvido a casa, filla miña!”. No velorio, o abrazo que damos a un amigo representa a cinco linguas: “Tiveches unha nai estupenda. Acompañando no desgusto”. No poteo dos venres, ao chegar ao bar, un sinxelo levanta equivale a seis palabras: “Ola amigos e amigas. Como vos foi a semana?”. Antes de saír de casa, o bico que damos á nosa parella afórranos nove palabras: “Quéroche moito. Pasa un bo día e ten coidado na estrada”.

Un alumno tróuxome á escola de hoxe o resultado dun estudo de HABE para comentar os criterios da emenda: adecuación, coherencia, cohesión, riqueza e corrección; en todos eles C (bastante). En cambio, o resultado non é apto. “Como?”, pregúntolle. “A falta de doce palabras, Rafa, doce!” respondeume o gixajo.

Rafa Arriola