Como pode ser ter como perda algo que non se ingresou? Todos os novos telexornais están a anunciar que a suspensión das prestacións suporá unha especie de apocalipse para Barcelona, e dáselle o mesmo tratamento co sucedido o mes pasado no Delta do Ebro.

A palabra “perder” paréceme moi importante. Utilízase, en principio, cando se ten algo que xa non se ten. Pero non todas as perdas son iguais. Non é o mesmo perder o Eivissa que utilizas todos os días para ir ao traballo nunha inundación, ou si tes tres coches de gama alta e un só. Pongámonos na pel dun campesiño que o perdeu todo por un instante, cando o Delta se regou.

Os hoteis, os restaurantes de luxo e as multinacionais aínda non gañaron nada. Este ano, con este suceso, aínda non ingresaron nin un euro, pero si fixeron unhas estimacións que, en función das estimacións recibidas, acumularían unha chea de diñeiro.

Así funciona este novo capitalismo, e así o percibimos na tendencia dos bancos, das bolsas e dos estados. A maioría, para perder algo, tivemos que gañar antes, pero os que están por encima de nós, crearon un mundo onde sen ter nada, poden perder, gañar ou xerar beneficios. Crearon un poder que a maioría non temos e, ao mesmo tempo, a medida que os seus prexuízos non se cumpren, compárannos e sitúannos no mesmo nivel. E xogan con iso.

O léxico é moi importante. Porque nos leva a pensar unha cousa ou outra. E neste caso, lévannos a pensar que, si non se celebra o Congreso, as perdas serán nosas, desa maneira, logran que aceptemos todas as súas trampas. Nós, os camareiros, os barrenderos, os tendervos, os enfermeiros ou os traballadores da fábrica, gañariamos alí todos eses negocios millonarios, non cobrariamos nin un euro, así que non perderemos nin un euro. Nós, seguro que non!