- Pódese facer grande, xigante e estraño para un actor que só ten a súa propia compañía. O monólogo entre tres personaxes que comparten un mesmo corpo, Esti Curiel pon o foco no sufrimento e as sucesións intergeneracionales na nova obra de teatro pura 35 pegadas. 37 de Azpeitia. Tras estrearse nos Encontros de Teatro, o pasado 20 de decembro realizou a sesión en Zumaia, fronte aos seus paisanos. A seguinte cita é o 24 de xaneiro, na sala Nestor Basterretxea de Bermeo, ás 20:00 horas.
Axun, que está a piques de cumprir 35 anos, é o protagonista da película. Crendo que herdou unha maldición familiar, hai tempo que está á deriva, atrapado polo medo a saber o que lle depara o futuro. Aínda que non cree nas maldicións, foxe da desgraza que cre recibir da súa nai para ter preparada unha resposta. A súa compañeira é a avoa, a quen confesa as inquietudes que lle causan as pantasmas do seu interior. Pero a avoa ten outros intereses, o único, por dicir a verdade, porque pasa os días atada a unha novela de radio mexicana, atada en cadea curta.
Trátase dunha obra fresca que dura ao redor dunha hora. Unha bañeira con forma de barco, unha fermosa radio do século pasado e as rancheiras son os elementos que, a primeira vista, chamarán a atención do público, xa que non se ve nada máis sobre o escenario. Cabe destacar que, a pesar de tratarse dunha obra de pouco atrezo e actor, a sensación que transmite o escenario é moi rica e rica: cada elemento ten un porqué e Curiel ocupa o espazo perfectamente, dando a cada personaxe o seu lugar.
O humor é o camiño para o empoderamiento
Nos primeiros minutos pode pensarse que se trata dunha obra de teatro de temas superficiais, que presenta ao público un personaxe de carácter indiferente nada máis comezar a obra. Con todo, a medida que avanza, aparecen moitas arestas e a genealogía intergeneracional gana peso: a influencia emocional do que recibimos dos nosos antepasados nas persoas ou o “falso desexo” que as mulleres debemos sentir ao redor dos 35 anos de ser nais, entre outras cousas. O humor é o motor da relación entre a historia e a avoa e o neto, e nótase que hai moito traballo por detrás. As risas do público escoitáronse de principio a fin.
Esti Curiel iniciou o proxecto coa intención de “empoderarse”. Desde facía moito tempo, desexaba afrontar un reto deste tipo, crear, producir e interpretar unha obra de teatro desde cero, deulle forzas para emprender. Contou coa colaboración de Miren Gojenola e Aitziber Garmendia, unha das directoras, mentres que a outra é a encargada de afinar o texto. Con tres profesionais deste tipo dificilmente podíase sacar nada de baixa calidade, e o resultado non é o contrario, xa que realizaron un espectáculo que nos gustou ver, pondo as emocións e as sucesións no centro.