Estamos a falar de pasos importantes, pero aínda estamos lonxe do obxectivo, e si cada un de nós creemos no proceso de paz, temos que medir o camiño que se deu e ver que é o que queda por facer. Un proceso de paz non se limita ao final dun ciclo de violencia ou á eliminación das medidas de excepción: son as condicións necesarias, pero non suficientes. As consecuencias do conflito deben ser tratadas até o final: xustiza e verdade para todas as vítimas, e adaptación das condenas para todos os presos. Aquí, como en calquera outro lugar, non hai un proceso de paz duradeiro si os presos seguen en prisión! A dinámica unilateral non quere dicir que esta esixencia sexa obsoleta. Polo feito de que o desarmamento e a disolución producíronse de forma incondicional, agora pódense pór encima da mesa as condicións que debían ter. A soidade esixe agora todo o contrario, a responsabilidade e a intelixencia de todas as partes!

Desgraciadamente, non estamos niso, sobre todo por parte do ministerio público que está ao cargo do goberno: Cando varios xuíces da Aplicación de Condenas comezan a introducir o contexto político vasco nas súas decisións, dando unha resposta positiva ás peticións de liberdade condicional, o ministerio público presenta de maneira sistemática o recurso, converténdoo nun obstáculo para o proceso de paz.

Esta actitude non vai en liña coas declaracións do Presidente Macron en maio de 2019 en Biarritz «Euskal Herria é para min un exemplo na resolución do conflito e no desarmamento. (...) A obrigación do Estado é axudar ao movemento. Non repetamos a historia, hai que axudar».

Para que as palabras fermosas fáganse realidade, NON á pena de morte, xa que unha persoa é condenada a 30 anos de cárcere a matar, para que o proceso de paz chegue até o final, necesitamos a vosa solidariedade e presenza en Baiona o 11 de xaneiro.