Euskaltzale erdaltzaleak sabe eúscaro. Pódese comunicar en eúscaro sen problemas.

O euskaltzale erdaltzale transcende ao euskaldun erdaltzale. Si, ten unha actitude positiva cara ao eúscaro.

O vascófilo castelán enfádase cando un xuíz resolve a sentenza contra o eúscaro, e ve con bos ollos que na administración pública esíxase un nivel suficiente de coñecemento do eúscaro. Tamén ten dereito a ser atendido en eúscaro na Administración.

O euskaltzale erdaltzale non ten dúbida de que os seus fillos teñen que aprender euskera e, nalgúns casos, elixe un centro concreto para que consigan un nivel suficiente de eúscaro.

Euskaltzale erdaltzale utiliza o eúscaro con frecuencia cos seus fillos, especialmente cando son pequenos.

Euskaltzale erdaltzaleak escoita música vasca e mergúllase a miúdo na cultura vasca.

Euskaltzale erdaltzaleak cantou moitas cancións en eúscaro en Euskal Herria, e en Euskal Herria colocou o adhesivo de Euskaraz, tanto nun cartafol como na súa camiseta no ambiente das txosnas.

Euskaltzale erdaltzaleak despídese case sempre con “bos días” ou “ola” e apenas usa “grazas”, senón “grazas”.

Euskaltzale erdaltzale acode a iniciativas en favor do eúscaro. Quizais non a Herri Urrats (porque queda moi lonxe), pero en iniciativas próximas a favor do eúscaro pasa o día a gusto.

Euskaltzale erdaltzale di que ama o eúscaro, e está orgulloso de saber euskera.

Pero o euskaltzale erdaldun elixe principalmente o castelán para as súas relacións persoais. Non ten problemas para moverse en castelán entre os vascos, xa que por iniciativa propia iníciase o diálogo en castelán ou porque outro membro vasco fala en castelán. Ás veces a conversación empeza en eúscaro, pero non ten suficiente forza (? ), ganancia (? ), para terminar en eúscaro.

O euskaltzale erdaltzale utiliza a primeira palabra en eúscaro cos vascófilos militantes que coñece, pero se non coñece o que hai na administración, na tenda, no banco ou alén do bar, a primeira palabra é en castelán. É máis, si o interlocutor non ten o aspecto físico vasco. A fisionomía doutros países ou a cor da pel conduce automaticamente ao castelán. Ten unha actitude similar si o interlocutor leva gravata ou é vello. “Seguro que non sabe eúscaro”, pensa. Iso si, si vai a unha zona vascófona, e si o interlocutor, a pesar de ser vello, ten aspecto de vasco (máis aínda si leva boina) falaralle en eúscaro. Aínda que a zona é pouco vascófona, debe demostrar que sabe eúscaro.

Euskaltzale erdaltzaleak, aínda que fala euskera aos nenos pequenos, fala en castelán coa súa parella e os pais euskaldunes dos seus fillos. Intercalan o eúscaro e o castelán segundo diríxase a nenos ou adultos, aínda que todos saiban eúscaro.

Euskaltzale erdaltzale fala en castelán cos seus amigos vascos. Estudou con algúns deles no modelo D, pero entre eles manteñen o costume de falar en castelán. E os demais que aprenderon eúscaro no euskaltegi non teñen suficiente forza? ), ganancia (? ), para tentar manter as conversacións en eúscaro. Todos recoñecen que é unha gran pena, pero é tan difícil cambiar de hábito…

O eúscaro ten moitos e moi poderosos inimigos. Pero máis aló das leis dominantes, as administracións que non garanten os dereitos lingüísticos, os xuíces contra o eúscaro e unha gran cantidade de cidadáns e cidadás que din querer o eúscaro teñen a responsabilidade de sobrevivir na nosa lingua.

Ademais de actitudes positivas cara ao eúscaro e boas palabras a favor do eúscaro, no día a día, impulsados pola corrente e sen mala fe, necesitamos menos vascófilos que leven o eúscaro ás minorías e máis militantes do eúscaro. Militancia que inclúe forza, enerxía, tensión e idea de colectivo. Hai moitos militantes do eúscaro, pero necesítanse moitos máis para non ser “tan sangrados como para deixar morrer a nosa alma”.

Só unha militancia ampla pode salvar ao eúscaro. Para iso, os vascófilos castellanohablantes deben saír da súa zona de confort en castelán.

Iñaki Etayo