A quen durante as últimas décadas tentaron sobrevivir a Euskal Herria, unha chea de preguntas insultantes, por tanto, estamos no momento de dicir ou reivindicar algo. Queremos deixar claro que ETA non foi unha organización terrorista, senón unha vangarda política e militar ao servizo do pobo traballador vasco, polo menos na maior parte da súa traxectoria.

Neste sentido, o eixo central da actividade política e militar de ETA foi a consecución da independencia e o socialismo de Euskal Herria, aínda que os nosos ocupantes e explotadores rexeitan esta cuestión, desta maneira, a súa principal explicación é que quen loitaron pola mesma ETA e polos mesmos obxectivos sexan considerados terroristas.

É evidente que durante estes 60 anos, os que estivemos no Movemento de Liberación Nacional Vasco, co nivel de implicación X e nas diferentes dinámicas de intervención, traballamos na loita e a defensa dos mesmos obxectivos que ETA. Negar iso é renunciar á historia e a nós mesmos.

Así mesmo, é evidente que quen negan publicamente todo isto están a mentir ou, en maior ou menor medida, pasaron á zona dos nosos ocupantes e explotadores. O tempo dirá onde se sitúan nesa ampla rede.

Nunha das peores épocas coñecidas en España (de crises en crises nos últimos anos), a socialdemocracia vasca ha actuado como un aliado honesto e garante do sistema ocupante e explotador até o desmantelamento de todo o Movemento de Liberación Nacional Vasco, incluíndo a loita político-militar. De feito, este tipo de loita é a única contradición que non poden aceptar os sistemas ocupacionais, xa que pon en cuestión aos estados francés e español e ao capital. Tamén é evidente que só serve para andar dando voltas na nora do sistema español ou francés.

Si téñense intereses antagónicos, non se pode pelexar co adversario, a pesar de ter medios peores para a confrontación, e menos aínda, non se pode aguantar ao adversario, que é precisamente o que nega o noso pasado, presente e futuro.

Son moitos os vascos que caeron na batalla que se levou a cabo nos últimos 60 anos. Con todo, o concepto de que a resistente-militante vasca é xeradora de dor é recoñecido por moitos membros da Esquerda Abertzale Oficial e socialdemócrata, sen máis nin menos. Quérennos facer crer que a loita e a resistencia polo pobo e a clase nunca debeu producirse, e todo iso co recoñecemento das ideas principais do ocupante.

É dicir, ser resistente é sinónimo de terrorista. Violencia revolucionaria por igual terrorismo. A paz, a diversidade, o interclasismo… renuncian á loita de clases. Nada é posible fose dos parámetros da democracia capitalista que nos ocupa e explota.

No momento no que se lle pide condenar a ETA, temos que soportar a seguinte resposta a Otegi: “Fixemos algo máis importante que condenar a ETA, porque contribuímos á súa disolución definitiva”. Así as cousas, preguntámonos por que, si baixo a lexislación dos nosos ocupantes non hai maneira de ver o futuro vasco libre e socialista (como din España e Francia en todo momento), disolveuse a resistencia vasca e por que se deixaron corromper aos nosos presos políticos nos cárceres dos ocupantes, sendo os que máis contribuíron á liberación nacional e social de Euskal Herria.

Eles din (non é só unha cuestión do portavoz ou do coordinador) que senten pola dor causada, máis aínda, si por algunha expresión intensificaron esa dor lóxica… Volvemos dicir: Euskal Herria é a primeira vítima e non España ou Francia a nivel persoal nin colectivo. Estes dous países capitalistas e imperialistas, ademais de pedir perdón, téñennos que resarcir polas accións violentas ao longo da historia, a ocupación, as torturas e o sufrimento.

Outra resposta preocupante (utilizando a mensaxe e a linguaxe do PNV): “Non bloqueos (PSOE-GAL), nin cheques en branco”. Con esa resposta vemos ao alumno do PNV que tenta imitar pero chega tarde. Teredes que entregar máis ao sistema que moitos outros, que antes se uniron nel.

En parte, nesa tola conversación con Otegi hai espazos de gran forza. Por unha banda, quere recoñecer o liderado e o apoio que tivo o mafioso Felipe González, do GAL, pero non para xulgar, senón para a convivencia democrática. Como contraposición: parece que os presos políticos vascos non existen, e que o cambio de estratexia e a rendición de ETA levaron a que todo se resolvese en “catro” días.

Por outra banda, dixo que pode causar dor ás vítimas, pero só como portavoz, xa que non eran membros da organización político-militar desa calidade. Ante isto, hai que dicir que a Institución fixo un recoñecemento de erros involuntarios ao longo da súa vida, polo que non ten que facerse responsable diso, e menos pedir perdón por algo que non fixo.

Non se trata de facer referencia ás vítimas, xa que é a vía de escape que lles interesa a Francia e a España para non chegar ao núcleo do problema. É tremendo que en todas as preguntas que se lle fan a Otegi non se fale das razóns do conflito. Euskal Herria é a primeira vítima da agresión, e mentres non poida desenvolver o seu futuro nacional e social, estará na guerra contra o ocupante ou explotador.