Un ano máis xorde a polémica pola mensaxe dun dos vencedores a favor dos presos vascos durante a regata da Cuncha. A isto únese un dos tópicos de sempre: que non hai que confundir deporte e política. Non hai que confundilos si estás no bando dos oprimidos, claro, porque os opresores prohiben aos deportistas vascos competir baixo bandeira a nivel mundial.
A través do deporte, os remeiros conseguiron que nun pobo vasco como Getaria, os remeiros saquen orgullosamente a bandeira española nas rúas e no concello, ou que en Hondarribia se coloquen decenas de pementos na rúa maior durante longos días. Din que celebran unha vitoria deportiva... pero coa bandeira española... Pero é outro debate que parecería a longo prazo.
Non hai que confundir deporte e política se estás no bando do oprimidos
Pero cando os oprimidos asociamos deporte e política, acabouse! O propio Urkullu tamén sacou algúns datos (espero que lles pediu permiso porque os puxo no centro dos focos). Urkullu, evidentemente, nunca nos fala de decenas de remeiros que temos ou tivemos familiares e amigos torturados, secuestrados e dispersos. Remeiros condenados a percorrer miles de quilómetros no primeiros quince anos de vida, incluídos os accidentes de tráfico. Os remeiros que lemos torturas testemuños cheas de sufrimentos familiares. Remeiros con familiares asasinados polo Estado español, e un longo etcétera.
En cada palada que eu tamén dei, tiven no corazón aos presos políticos vascos, e naturalmente, nos momentos felices que tiven, tívenos. Fágome, por tanto, os randones ao gañar Tabero a prestixiosa bandeira da Cuncha. Iurgi, Sanse, Gaztelu e todos os demais agora a casa!
Para terminar, que saiba Urkullu, que o único camiño que temos os nacionalistas para facer é o camiño da liberdade do pobo.
Unai Villacorta, remeiro