Son tempos escuros para a nación vasca. E na nación digo, non só falo nesta lingua e na nación, senón que falo da nación vasca dos cidadáns que queremos dotarnos do máximo ordenamento xurídico político, da que formamos os vascófilos e os nacionalistas vascos.

Cando outro ano termina e empeza, todos tendemos a mirar cara atrás e cara adiante, buscando adiviñar de onde vimos e onde imos, que fixemos até agora e que imos seguir facendo. E eu diría que, como nación, fixemos pouco e temos todo por facer. Aos poucos, ano tras ano, a nosa identidade, a nosa identidade, a nosa cultura e a nosa lingua (o eúscaro) vanse fundindo en beneficio dos estados dominados, cada vez máis españois e franceses en Euskal Herria Sur e Norte, respectivamente.

Por todo iso, xa é hora da unión, para que os afeccionados á nación-vascófilo, polo menos en parte, sumémonos a iniciativas e accións para que poidamos seguir como nación. E para esa unión é imprescindible o liderado político: estou a falar na súa maioría de PNV e EH Bildu, si, ou de EH Bildu e do PNV, si quixérono, porque non importa a orde, porque o resultado da unión é importante.

Este ano 2024, que acabamos de empezar, volverá ser un ano electoral polo menos en dous ámbitos: Parlamento Vasco e Parlamento Europeo. E en ambos os casos temos que ter claro que non debemos enfrontarnos, porque tanto uns como outros somos imprescindibles para manter a nación vasca. A diferenza do que acabamos de deixar atrás 2023.ean, nas eleccións fóra do noso ámbito xeográfico temos que traballar unha certa unidade estratéxica, porque temos un obxectivo común fose de aquí: o recoñecemento e a legitimación da nación vasca. Pero para iso, máis aló dos parámetros da dereita esquerda, xa que había que fusionar os feitos políticos que nos competían, sumando forzas, e nos puntos que nos diferencian, non nos golpeamos nin nos enfrontamos, porque é o que buscan os opoñentes e inimigos da nación vasca, que “divide e vencerás” están moi interiorizados.

De feito, os euskaldunes nacionais levamos décadas separadas para o goce dos dominantes castellanohablantes, o que supón, aos poucos, o acabado da nosa nación, o gálgido da nosa identidade, a perda da cultura vasca e do eúscaro. E para frear esta dexeneración é necesaria unha certa unidade.

Atreveríame a dicir que nas eleccións europeas, do mesmo xeito que nas españolas e francesas, esa unidade estratéxica de partidos vascos (PNV, EH Bildu, Geroa Bai, EH Bai) é xa unha cuestión de vida, e que, dalgunha maneira, habería que presentar listas conxuntas neste tipo de institucións, porque só así se reflectiría a forza e a vontade dos nacionalistas vascos. Outra cuestión é como actuar nas eleccións locais, nas que hai outras cousas, ademais da identidade vasca.

Se non empezamos a traballar canto antes a unión entre nós, xa temos festa como Euskal Herria.

Feliz ano nacional!

Zalo Akaziaga