“O nacemento que se dá ás portas da desaparición, o alento da dignidade que se afoga, o último antes de cortar a lingua… Estes días demos as grazas a quen non dubidaron na dicotomía de ser vencidos e fuxir das garras do franquismo. Quen imaxinaron un pobo sen nucleares, que se enfrontaron ás forzas ocupantes… Cando tentaron enterrar o futuro de Euskal Herria, non se deron conta de que eramos sementes e de que as sementes teñen que estar enterradas para alimentarse.

Destas sementes xurdiron carballos de fortes troncos. Destes troncos, córner. Ikurriñas nas igrexas, clases nocturnas, pintadas nos cemiterios a véspera do día de Todos os Santos… Convertémonos nunha árbore disposta a tocar o ceo. Movémonos/Movémosnos para sentir as cadeas. Sentímolos, pensamos e empezamos. Ao camiño, á loita. O amor ao pobo era o noso motor. O compromiso militante como combustible. Prohibíronnos gozar da calor da casa, vímonos obrigados a fuxir. Once albergues, pero unha casa. Respiramos no pobo. O lapis da opresión debuxounos os límites artificiais, quixéronnos converter nun pobo asimilado, pero demostramos que non podiamos gobernar. O eúscaro, esa lingua encantada, quixo quedar nas cociñas das casas, na clandestinidade. E velaquí que tivemos o valor de lanzar o berro máis forte a todo Euskal Herria.

E agora, as preguntas existenciais visitáronnos. De onde vimos, onde imos. Non hai respostas escritas a este tipo de preguntas, pero hai valores que nos marcan a folla de ruta. O compromiso, o compromiso incondicional de que imos baleirar as entrañas co obxectivo de construír unha Euskal Herria libre e socialista. Lealdade aos compañeiros, ao proxecto. A confianza, a confianza depositada en nós polos nosos, a confianza depositada na vitoria. E, sobre todo, a responsabilidade. Correspóndenos tomar a testemuña na medida en que a opresión mantéñase. Uniremos os puños e agarrarémonos con forza ao legado que nos deixaron os nosos predecesores, para que ninguén nos prohiba homenaxear a quen deron vida por este pobo, porque non haberá Euskal Herria mañá sen a calor dos lumes que eles acenderon.

A cadea, que responde os berros das bombas de Gernika con coraxe, non se interrompeu en ningún momento. O elo acabouse, pero a cadea mantense firme. Tocaremos o ceo para acariñar a cada estrela que se acenda. Prenderemos lume ao mundo para que non se repita unha época de escuridade. Para que os nosos nenos e nenas canten os seus nomes nas ikastolas de hoxe e de mañá, temos que dalos como pobo. Agora tócanos deixar novas pegadas no barro, dar a cara en diferentes frontes, porque non hai mellor maneira de homenaxear a aqueles que se viron obrigados a cubrir a súa que gañar Euskal Herria”.