O primeiro sector que non suscita ningún interese no día a día foi designado en todos os debates políticos á chegada das eleccións europeas. Desconfían, con moi pouca lexitimidade, quen durante a campaña electoral atrévense a falar exclusivamente da agricultura. Nestes contextos prevalecen facilmente os razoamentos km0, e si é caseiro todo é válido: dano ecolóxico, condicións laborais impostas aos traballadores, dependencia de enerxías fósiles, etc. Ademais, os votos gáñanse máis facilmente na sombra do medo, "quítansenos os apoios da Política Agrícola Común (PAC)", ou "se nos van a aplicar medidas cada vez máis estritas". A dereita sempre tivo un discurso de medo cómplice.

E aí quedan os resultados das eleccións europeas: aínda que parece que as cousas non van cambiar demasiado, unha de cada cinco europarlamentarios vai ser de extrema dereita. Os grupos que compoñen o Partido Popular Europeo aumentaron a súa vantaxe respecto dos socialdemócratas, pero parece que seguirán na coalición entre ambos para lograr a maioría absoluta co apoio do grupo Renew Europe. Por tanto, repítese a foto da lexislatura anterior, aínda que nesta ocasión, os Verdes perden representación e adiántaselles o European Conservatives and Reformists Group (ECR), grupo de extrema dereita, que é a cuarta forza.

Os Verdes que entenden a transición ecolóxica no seu sentido máis cru tiveron uns dos seus peores resultados e enfróntanse a unha tendencia negacionista e regresiva, xa que o auxe da dereita e da extrema dereita vai permitir cuestionar as políticas medioambientais. Non é unha suxestión hipotética, algúns proxectos da Unión Europea, como o Marco de Sistemas Alimentarios Sostibles que pretendía impulsar estratexias ou dietas máis sostibles desde o Caserío á Mesa, foron claramente debilitados polas manobras de lobby realizadas por diferentes sindicatos e empresas. O Partido Popular Europeo captou facilmente os argumentos dos lobbies para oporse ás políticas concretas que inciden na transición ecolóxica.

Podemos dicir que os lobbies aplicaron unha estratexia eficaz nas mobilizacións de principios de ano, as tractoradas e os cortes de estradas influíron nos resultados electorais e, a partir de agora, a representación da dereita e da extrema dereita no Parlamento Europeo facilitaralles moito levar os seus intereses até o final. Mentres tanto, as subvencións da Política Agrícola Común seguiranse repartindo en función do tamaño da granxa e fomentarase unha agricultura máis intensiva e competitiva. Así mesmo, os fondos da Next Generation seguirán achegando solucións falsas e estériles: en lugar de financiar cambios de modelo para avanzar na transición ecolóxica, financiaranse corporacións situadas no cultivo industrial.

Por tanto, non nos van a sorprender as políticas agrarias que se van a impulsar desde Europa, non vai ser precisamente o camiño da transición ecolóxica, sexan cales sexan os termos que vaian utilizar. Así pois, o apoio ás alianzas tanto políticas como sociais para fortalecer as alternativas agroecológicas locais será máis necesario que nunca.