Pasaron tres meses desde as eleccións ao Parlamento francés. Era o 7 de xullo e para sorpresa de todos saíu gañando a Nova Fronte Popular da esquerda, o FHB. Co obxectivo de cortar o camiño á extrema dereita que resultou vencedora na primeira volta, na segunda volta os votantes lanzáronse á mesma liña que RN, confirmando unha vez máis a función de "voto republicano". A razón principal da vitoria da esquerda é que a extrema dereita non se quere no poder. Por casualidade, moitos esquerdistas víronse obrigados a votar ao candidato do partido de Macron para enfrontarse ao RN-Ensemble da segunda volta. Así as cousas, o Ensemble de Macron conseguiu na segunda volta moitos máis resultados que na primeira volta, pasando de ser terceiro a ser segundo.

De acordo cos principios da democracia, estes resultados levaban a cohabitación, é dicir, o nomeamento dun primeiro ministro do FHB, maioritario no Parlamento. V Congreso de Francia Na República esta colaboración repetiuse varias veces: Mitterrand-Chirac en 1986-1988, 1993-1995 Mitterrand-Balladur e por último, 1997-2022 Chirac-Jospin. Aínda que o exercicio non é sinxelo, iso é o que significa que o partido da presidenta estea polo menos no Parlamento. A cohabitación implica, sen maioría clara, a necesidade de anticipar textualmente, obtendo cada vez unha maioría que lle corresponda. Pero esta vez non vai suceder así, porque Macron vai dar as costas á vitoria da esquerda e vai completar o seu goberno coa dereita.

Desde o 7 de xullo pasaron os días, pasou o verán e entre tanto, a política e sobre todo, os Xogos Olímpicos que situaron esta crise en segundo plano. A cita, que situou ao mundo mirando a París, era unha das súas prioridades. Despois dos Xogos Olímpicos, Macron pechou a porta de inmediato a Julie Castets, presentado como candidata pola esquerda, para determinar que non formaría un goberno de esquerdas. Macron despexou esta postura o 26 de agosto. Entón o esquerdista Castets dixo: "Macron, a pesar de saber que os franceses queren o cambio, está a tentar seguir coa súa política até agora", engadiu. Peor aínda: "Quita aos votantes as ganas de ir votar e iso porao no RN Elisio en 2027 [as seguintes eleccións presidenciais de Francia son en 2027]".

Si ás solicitudes de RN

Iso é así e esa é a principal conclusión: Unha vez máis, Macron facilitou á extrema dereita o camiño cara ao desenvolvemento. Como? Ademais de pasar por encima do voto que cortou o camiño á extrema dereita, nomeando á primeira ministra da dereita, e mesmo co visto e prace da extrema dereita. O 26 de agosto, Marine Le Pen explicou a Macron que censuraría a todo o Goberno do FHB. Tras rexeitar as propostas dos días anteriores (candidato de FPB, Xavier Bertrand, Bernard Caseneuve…), RN aceptou a opción da dereita Michel Barnier, pero baixo unha condición: tratar á Unión Nacional RN como calquera outro partido. Unha vez aprobado, Barnier, do partido republicano, será por tanto primeiro ministro e porá a RN á altura de todos os riscos e límites que leva o extremo da dereita.

Barnier non é de extrema dereita, e Le Pen deixou claro que non vai participar no goberno, precisamente por iso. Pero seguindo a vontade da extrema dereita, Macron deixou fóra do Goberno á esquerda, antepondo a maioría necesaria á dereita e á extrema dereita. Unha vez máis, o presidente francés ha dado un paso máis na normalización da extrema dereita en Francia.

RN tamén lanzou unha segunda petición ao novo Goberno de Macron: Pór en marcha unha política que beneficie aos 11 millóns de votantes da extrema dereita. Non hai dúbida de que seguirá niso, porque o voto da dereita, incluídos os da extrema, é imprescindible para lograr a maioría. Macron proseguirá coa súa política de austeridade contra o programa do FHB, como xa fixese coa Lei de Inmigración, aprobada no principio do ano cos votos de RN. Barnier é de dereitas, un home de 73 anos que hai tempo que é político e que lembrou varias leis votadas no pasado: en 1981 votou en contra da lei que supuxo a impunidade da homosexualidade, e máis recentemente, en 2021 retivo desde o escano do comisario europeo unha dura postura contra a migración, entre outras cousas, apostando por pór cotas sobre os inmigrantes, aumentar as expulsións de inmigrantes e un referendo sobre a inmigración.

Para desmentir esa designación, a esquerda avogará pola censura, pero co apoio de Macron á dereita e da extrema dereita, a designación de Barnier terá que ser inapelable.

Pasando por encima da palabra da cidadanía

Para terminar e resumir, pódese dicir que Macron pasou por encima da palabra popular dúas veces: en realidade, a política de Macron foi claramente castigada polo cidadáns –reflexo diso é o mal resultado que obtivo na primeira volta–, e quedou claro que non só piden outra política, senón que non queren a extrema dereita no poder, o que nos demostra é a vitoria do voto republicano da segunda volta. Pasou por encima dos resultados das urnas nomeando un primeiro ministro que siga coa súa política até agora.

Pero, coma se iso non fose suficiente, ademais da eficacia do voto republicano para cortar o camiño á extrema dereita, ten que pór patas para arriba a credibilidade das eleccións. Os dous elementos importantes que poden facilitar o triunfo da extrema dereita francesa para a presidencia francesa de 2027.