– Cando sentiches que non es totalmente libre ata que deixaches de fumar, estás a falar de cannabis, non?
– Non, non. Tabaco.

E case puiden ouvir como o reloxo do estudo de radio medía os segundos de silencio tan queridos no medio: tic tac, tic tac…

O locutor estaba a entrevistar a un mozo que sufrira a enfermidade da adicción na súa casa. O mozo, que estaba a piques de abandonar a adolescencia, contáballe as súas vivencias co alcol, o speed, a cocaína ou as casas de apostas, ata que o xornalista lle preguntou cando sentía completamente libre e recibiu unha resposta que non esperaba, é fumador?.

A palabra estigma ten a súa orixe no antigo grego. Designa a picadura, a ferida ou a mancha, así como as feridas de divindade dos santos. En latín, chamaban estigma aos delincuentes e aos escravos que tentaban fuxir, unha marca feita na pel de ferro candente, como se fai agora cos animais.

A outra vez tiven ocasión de ouvir unha barbaridade, ao reunirme cuns amigos. Falaban doutro que non puido vir, “Vistes como sobe os trastes ao coche? É tan espesa que o xeonllo lle treme. Cada vez que o vexo sufro… Xa sabes de quen falo, non?”, quixo asegurarme nada máis chegar. “Viu vostede como ventre ten? Hai que pasar algo, ten que haber algún problema, ninguén quere ser así, tan gordo”.

Enfermo. O feito de que sexa unha desgraza total no mundo. Pero, aínda por riba, ten que ter outro problema que lle impida deixar de ser gordo. Si non é así, hai moito tempo que se adelgazou, non é así? Porque ninguén quere selo, claro que non. E iso é motivo suficiente para modificalo.