O coronavirus fai vulnerable á sociedade. O débil non chegou; aí está a fraude. Adulto, quero dicir, unha persoa autónoma cunha axencia de xestión da súa vulnerabilidade e interdependencia. Coñece as necesidades específicas de cada un deles e dos demais e preocúpase por eles, individual e colectivamente, de maneira solidaria. O Estado non deixa lugar á madurez da sociedade para desenvolvela. É o poder en xogo. Utiliza directamente a autoridade e a represión –hai máis multas que enfermos–, educando á sociedade. E a xente, contenta.

As medidas impostas polo Estado patriarcal non nos afectan a todos por igual: ansiedade, depresión, esquizofrenia, un agresor en casa, claustrofobia, un neno hiperactivo de oito anos, un ancián que teme saír á rúa, unha puta, sen papeis, que traballa en negro, unha criada, que vive nun patio sen luz. Pero o pater capitalista autoritario dificilmente ve a diversidade: non son nos seus ollos máis que marxes inproductivos ou recursos que se poden explotar que non se corresponden co modelo hexemónico. É máis, traspasa o limiar da violencia, tal e como se viu en Bilbao.

Só unha sociedade madura e non patriarcal pode xestionar esta crise desde a solidariedade. Pero, de momento, demasiada xente prefire ser neno. E o estado, contento.