Titular máis movido: O PP gañou as eleccións, sobre todo porque comeu a Cidadáns na súa totalidade, e o PSOE segue igual, aproximadamente, mantendo tres de cada dez votantes totais. Por tanto, o PSOE mantivo a batalla e medio mal visto o que sucedeu en Europa, como os presidentes ou primeiros ministros que estaban a gobernar tiveron que dimitir pola dereita ou polo golpe da extrema dereita.

O presidente Pedro Sánchez segue mantendo a varanda. En parte porque o voto da dereita foi máis repartido do que inicialmente se esperaba; si non, si, sería máis evidente. Un sinxelo cálculo para ver con máis claridade o ascenso da dereita e a ultradereita españolista: En 2019 tiñan 5,9 millóns de votos e en 2024 8,5 millóns.

Grazas á campaña “Anti-Sánchez”, o PP alimentou non a unha ultradereita, senón a dúas. Vox móstrase satisfeito porque na porcentaxe de voto subiu do 6% ao 9%, pero tamén lamentado porque outro 4,6% foi mobilizado pola súa contorna para dar as costas a Voxi e apoiar un novo movemento fascista: Acabouse a festa (Acabouse a festa, en eúscaro).

Non fai máis que empezar a festa

Sociológicamente, pode dicirse que, con toda certeza, a forma de facer política e de exercer o voto en España entrou noutra fase. Acabouse a festa con 800.000 votos, 210.000 máis que Podemos e Irene Montero e só 10.000 menos que Sumar.

O “movemento” que acaba de crear o youtuber ou influencer Alvise Pérez, sexa cal for, pero fascista, mobilizou unha chea de votos fóra do foco mediático –23.000 votos en Hego Euskal Herria–, e a novidade é que sexa así. Considérase “rebelde” porque é “o único que di as cousas claras”. Adoita lanzar mensaxes que poden gustar á xente de esquerda a dereita ou a quen pasa totalmente de política en xeral: “Todos os políticos son corruptos”; “Os tomates de caserío necesitan máis papel burocrático que os inmigrantes ilegais”; “En España non hai liberdade de expresión”.

Nunca foi máis aló desas mensaxes xerais, porque non ten fondo, pero tampouco fai falta nestes tempos de trend das redes sociais. Difundiu mentiras cientificamente, de forma inequívoca, pero á xente dálle igual que esas informacións sexan certas ou non. Pérez é o rei do news Fake e non se esconde. O impacto das redes sociais está ben medido. Nos tribunais interpuxéronse decenas de denuncias por difamación, desinformación e reproche contra o bo nome das persoas. Pero dálle igual. Ou non: acumulou tantas acusacións contra el, que se presentou ao parlamento europeo para conseguir o aforamiento e a inmunidade, para blindar máis a súa “liberdade de expresión”. É dicir, para seguir desinformando. E a xente votou, case tanto como a República.