Non houbo tsunami e como sempre a participación foi baixa. Con todo, os extremos da extrema dereita e, en xeral, os euroescépticos reforzáronse. Os principais damnificados foron os centristas: progresistas (Verdes) e liberais (Renew Europe). Este cambio arraigou principalmente en Alemaña e Francia. O auxe do Centro Nacional de Reunión de Marine Le Pen e a caída da coalición de Emmanuel Macron empuxaron ao presidente a disolver o parlamento e convocar eleccións. En Europa obsérvase con preocupación a subida da Alternativa a Alemaña (AfD), aínda que se afastou dos demócratas cristiáns (CDU). En Italia os extremos dereito han feito cambios de cromo entre Leiga e Fratelli d'Italia, pero basicamente manterán unha protección similar.
Segundo o estudo realizado polo think tank europeísta alemán Centre for European Policy, desde a entrada en vigor do euro desde 1999 até 2017 cada francés perdeu 55.996 € e cada italiano perdeu unha media de 73.605 €, mentres que os alemáns se enriqueceron 23.116 € por persoa. Isto explica que a punta da dereita en Italia e Francia logre o éxito antes que en Alemaña. Desde entón, o club dos damnificados económicos estendeuse a Alemaña á sombra do actual conflito xeopolítico. Tras o secuestro de EE.UU. da Unión Europea, o líder da economía alemá está incapaz de alzarse. A resposta dos electores foi reforzar aqueles que a identifican como opción soberana: AfD, CDU e a Alianza Sahra Wagenknecht (BSW).
En Europa do Norte fortalecéronse os lados esquerdo e as dereitas duras debilitáronse un pouco. En España a novidade foi a subida do extremo dereito pasando de catro a nove sitúes. En Hungría e Eslovaquia os euroescépticos gañaron as eleccións, en Polonia as extremas dereitas sacaron 26 eurodiputados, preto dos 27 que sacaron os partidos de esquerda a dereita do centro.
En calquera caso, na práctica as cousas non van cambiar moito. O Partido Popular Europeo, gañador electoral, coalición con socialdemócratas, segundo grupo parlamentario. Entre ambos bastarán para chegar á maioría absoluta co apoio dos grupos liberal-demócratas Renew Europe, como na lexislatura anterior. Outra cousa é que no grupo popular hai partidos que están cerca do extremo dereito.
Pero non importa demasiado, o Parlamento Europeo ten moi poucas competencias en relación con calquera parlamento. Con todo, ten unha gran espectacularidade e poder simbólico. Por iso, o extremo dereito sabe utilizalo moi ben como trampolín para facer política. Pola contra, os seus rivais, sobre todo as forzas progresistas, dificilmente poden facer fronte a elas, sobre todo porque consideran o vento da identidade antifascista como unha estratexia central, sen dar protagonismo a elementos imprescindibles para axudar a comprender o fenómeno: o discurso supremacista das institucións europeas e as elites, a imposibilidade xeopolítica de defender as políticas neoliberais e os intereses europeos.