- As sentenzas ditadas nos últimos tempos desde a “xustiza” española han alarmado á sociedade. Violacións, Altsasu, Cataluña, Á rúa, Corrupción... Os “expertos” están desatados, alguén fixo pública a súa interpretación a través da prensa. Salvo excepcións, a maioría quedan curtos, xa que abordan as conclusións e non o fondo do asunto.
Os lodos actualmente existentes na Xustiza non son os actuais, veñen de hai tempo. O ditador morreu, pero o seu réxime político non. Mediante unha falsa transición herdou todo o que tiña que deixar, todo ben atado. Hoxe empeza a falar do réxime do 78, dicindo que foi unha trampa, que nos enganaron (forzado)... De todos os xeitos, houbo quen devorou o anzol a gusto. Algúns partidos políticos que nos venderon a ruptura democrática a cambio dunhas lentellas, deixaron intactos os elementos básicos da ditadura (monarquía, exército, xustiza...), engalanándose cun novo envoltorio, sen alterar o contido interno.
Doutra banda, no Estado español os partidos políticos participan directamente nos órganos de xustiza (tamén o PNV, e no seu día CIU). Isto ten unha clara consecuencia. O Goberno inventa o delito coa axuda da prensa, a policía inventa as probas e os xuíces inventan a sentenza. Todos os que non sentimos españois e loitamos pola independencia somos terroristas para eles e por iso castígannos; ao mesmo tempo, os políticos corruptos, as intimidacións policiais, os fascistas... andan tranquilos.
Por encima do dereito a decidir libremente o que quere un pobo non hai leis nin constitución democrática; todo o demais implica imposición, inxustiza e opresión
De aí o problema. A pesar de que case 45 anos despois da morte do ditador, os que deron o golpe de estado de 1936 e os seus herdeiros “democráticos” seguen pensando que quen non teñen as súas ideas son inimigos, máis aínda no caso de cataláns e vascos. Por tanto, para España nós somos inimigos e aplícannos o dereito penal do inimigo. Pero isto non é algo novo; en Euskal Herria, por lei antiterrorista (co apoio do PNV e de CIU), ao sector máis combativo, á antiga esquerda abertzale, aplicáronlle ese dereito desde o principio; e logo á lei de partidos políticos; e agora á lei mordaza. O caso do apoio aos presos políticos vascos foi claro. Condenaron a súa solidariedade con eles, xa que obrigaron aos seus avogados e a outros militantes a mentir para que non acudan ao cárcere. O contrario é o caso de Alsasua e o de Cataluña, a verdade é que se foron ao cárcere. A súa dignidade! Co silencio de moitos e a complicidade doutros, esta bóla de neve converteuse agora nun alude e no Estado español a inxustiza continúa estendéndose e salpicando cada vez máis sectores.
Mentres tanto, os novos sacerdotes sen sotana de agora (etólogos, politólogos, sociólogos, políticos...) énchenlle a cabeza de insistentes predicadores de convivencia, de non violencia, de democracia... para que permaneza calado e submiso. Saben que a violencia ten a súa orixe na inxustiza e a represión e que o pobo ten dereito a oporse a ela, pero lles resulta máis fácil reprendela que enfrontarse ao poder do Estado e aos seus súbditos. No caso do ocorrido en Bolivia, o seu silencio cómplice e o da Europa democrática pon de manifesto a falsidade das súas palabras.
Por encima do dereito a decidir libremente o que quere un pobo, non hai leis nin constitución democrática; todo o demais é imposición, inxustiza e opresión. Non se pode sementar convivencia nestas condicións, porque iso blanquea ao opresor e castiga ao oprimido. É máis, para os poderes de España (e para moitos cidadáns españois) o único modelo de convivencia é que todos somos españois, non queren outra convivencia. O que non o acepta é considerado terrorista ou promotor de odio e vai ao cárcere. A mensaxe de que sen violencia todo é posible, a mensaxe de desobediencia civil e accións pacíficas caéuselles, e todo iso é un delito. Este é o verdadeiro rostro do seu España, que non será democracia até a liberación das nacións que están baixo o seu dominio. E isto é o que temos que ter claro os cataláns e os vascos.