O pasado 23 de outubro, a plataforma Araba Bizirik celebrou un día de gran éxito repleto de concentracións e actos, e ao final da xornada, levou a cabo unha manifestación multitudinaria e colorida que congregou a miles de persoas no centro de Vitoria-Gasteiz. Que sexa esta entrada para reafirmar o eco que algúns medios de comunicación, quizais por interese, non souberon ou non quixeron reflectir a súa verdadeira dimensión e importancia.

Que sexa este artigo para fortalecer a mensaxe que todos os manifestantes quixeron trasladar á capital e, por último, para dar as grazas de corazón a todos os participantes; tamén a todas as persoas que puxeron o mellor entusiasmo en organizar marchas de montaña, concentracións, alegacións a proxectos, ciclos de conferencias, concertos, etc. que se organizaron no tres últimas estacións.

Álava Bizirik reúne a diversas organizacións e movementos xurdidos do pobo: Montes Libres de Álava, que ten como obxectivo a exclusión das centrais eólicas dos montes vascos; que non o TAV, que avoga pola paralización dos proxectos do Tren de Alta Velocidade e por unha verdadeira rede ferroviaria sostible e con vocación social; o Movemento por unha Alimentación Sostible, que trata de evitar a sustentabilidade do sector primario e renunciar aos proxectos de macro-invernadoiros e macro-viveiros; e a este Proxecto Non enerxía, que consome espazos naturais e biodiversidade de orde.

Seguro que, ao ler esta lista, algúns lectores poden pensar: -Ah! Esta xente non sabe máis que dicir que non, queren deixarnos pasar. O noso progreso verase interrompido.

Non, en ningún caso. A mensaxe de todos eles é o seguinte: -Así non. E é que temos que atopar e aplicar outras formas de avanzar, no sentido xenuíno desa palabra, sen pór en risco o noso capital natural, que é condición indispensable para a nosa supervivencia. Non dixemos que a opción neoliberal é a única posible e viable para o futuro.

"Non podemos dicir que a opción neoliberal é a única posible e viable para o futuro"

O denominador común destas plataformas é a protección da natureza e dos servizos de todo tipo que esta ofrécenos, así como dos territorios que na actualidade constitúen o soporte do sector primario castigado da nosa sociedade. Denunciar este ataque astuto, inmenso, devastador, implacable, despreciable e sen escrúpulos a este país e ao seu verdadeiro valor.

Esixir o cumprimento axeitado e rigoroso da normativa vixente en materia de ordenación do territorio e medio ambiente. E, por que non dicilo, espertar o interese dunha parte preocupante e significativa da poboación que perdeu o seu contacto coa natureza, que, sen darse conta, considera que a contorna artificial no que vive é autosuficiente e independente dela e que, inevitablemente, recibe dela todos os recursos que consome con entusiasmo. É un desexo, en definitiva, que quere situar á sociedade, ás persoas, no centro das prioridades da evolución do noso país, que se supón que está avanzado.

Araba Bizirik simboliza a resposta á megalomanía do crecemento e á dependencia das grandes infraestruturas sen sentido que tentan manter un sistema e un estilo de vida sen futuro.

Trátase dunha aposta por unha vida baseada no equilibrio coa contorna e cos demais, para que os medios supostamente concibidos para facilitar a vida das persoas sexan reais e útiles aos intereses de toda a sociedade. Procesos de xeración de recursos alimentarios, enerxéticos, etc. descentralizados en estrutura e propiedade, e convencidos da eficacia da súa execución en relación co progreso social, o benestar e a igualdade. Todas as persoas que compoñen estas organizacións teñen que enfrontarse, cos medios mínimos e con moita creatividade, aos xigantes con posibilidades, recursos e influencias infinitas de poder, por encima de todo, engordar as súas prolíficas contas de resultados. É evidente, lamentablemente, o acordo entre os famosos representantes políticos e os seus escravos mediáticos.

Porque hai temas moi profundos no debate. É incrible que as administracións que nos teñen que protexer por encima de intereses corporativos desprecen estas cuestións.

Algunhas delas son, por exemplo, as estratexias, plans e normativa sobre medio ambiente e ordenación do territorio, que constitúen o núcleo do ordenamento xurídico e que, desde logo, sempre é susceptible de mellora.

Xunto aos que se refiren á educación, a ciencia, a saúde, a protección social e a igualdade, son eles quen quizá nos poden pór no camiño de algo que se pode achegar ao Desenvolvemento Sostible. Este campo, aínda moi mellorable, foi obxecto de importantes esforzos científicos, técnicos, económicos e humanos. Durante décadas traballouse moito para conseguilo, tanto na administración como nos movementos sociais. Tiveron que chegar a moitos consensos e crearon unha complicada rede de equilibrios e compromisos que, en ocasións, só puideron chegar a uns mínimos en baleas.

Así mesmo, convencidos da estreita relación e dependencia que tiñan coa natureza, os nosos antepasados idearon mecanismos de xestión a través dunha xestión común que permitiu que ese tesouro insubstituíble chegue até nós, aínda que se vaia reducindo. Estas contornas naturais son un símbolo invencible do valor e da necesidade tanto pública como comunitaria. Álava é un claro exemplo diso, cunha gran porcentaxe dos seus montes en réxime público.

Son de titularidade pública, as que converten no maior e máis numeroso depósito da biodiversidade de Euskadi e teñen un papel fundamental nas dinámicas ecosistémicas continentais. Por todo iso, converteuse nun bocado moi apetecible para as grandes corporacións.

Agora, unha parte da administración, ou mellor dito, parte dos estamentos políticos da administración, quere facer oídos xordos a todo este regulamento. Proba diso é que: Nas súas alegacións aos parques eólicos, Mendia detectou incumprimentos de máis de 30 plans, programas, leis e decretos de medio ambiente e ordenación do territorio. E non falamos de erros de forma ou de temas de interpretación. Os principios, obxectivos e artigos destes textos foron traizoados directamente.

A pesar diso, as leis que hai que respectar pero que non se cumpren, os impactos verificados desas infraestruturas, os informes da propia Unión Europea sobre a falta de rendibilidade das redes de alta velocidade, as desestruturacións que se producen no territorio, a maior eficiencia da xeración de enerxía renovable en formato de distribución (o que é indiscutible), os impactos verificables da macro-cultivos e macro-gandarías sobre o medio, sobre os animais e sobre a poboación que opera no sector primario, etc. Sen vergoña, desprezando tamén o rexeitamento absoluto á sociedade que sufrirá "os seus" proxectos, seguen dicindo que seguirán buscando localizacións para os proxectos "seus" que destrúen a contorna. Non o dubides. Terannos enfronte.

Este artigo non pode debullar, por razóns de espazo e finalidade, todas as incongruencias e incongruencias existentes nos proxectos denunciados. Por iso, animamos aos lectores a visitar as páxinas web e a analizar en detalle as reivindicacións e alternativas expostas pola rede social.

Como consecuencia de toda esta dialéctica, o que está sobre a mesa é a decisión estratéxica sobre o modelo de desenvolvemento que esixe o noso planeta (e, por tanto, todos nós). É imprescindible chegar ao que é un tabú para case todos os estamentos e organizacións sociopolíticas, porque se adhiren á idea neoliberal de crecemento infinito como única vía para o Produto Interior Bruto e o "desenvolvemento". É unha falacia que hai que desmontar canto antes. Na terra, ningún organismo nin sistema pode crecer até o infinito. Tampouco ese sistema ultra-capitalista, por suposto. E si calquera lector le con curiosidade e asepsia intelectual, aínda hoxe pode ver os graves indicios do colapso do sistema que poden facer desaparecer o planeta nun prazo demasiado curto. Hai que polo en marcha agora mesmo.

Este principio indenominable denomínase descrecimiento permanente. Este concepto vén motivado pola necesidade ineludible de pór límites conscientes e planificados á conquista do territorio e ao cambio no uso irreversible dos espazos naturais nos asuntos que nos ocupa.

Para terminar, deixaremos claro que a manifestación do día 23 non pode ser o final do camiño. Queda moito por facer, por indignación, por hastío, pero tamén por crer que hai que traballar todo o posible, para que todos os estamentos, até os promotores deses absurdos que existiron até agora, recondúzanse e tomen a terra como unha das nosas maiores posesións.

Como reivindicabamos:

Non, non queremos que se destrúa Álava, que é a terra que nos acolleu até agora e que debe ser o apoio e o apoio das xeracións futuras.

Non queremos que as centrais eólicas, as instalacións fotovoltaicas, as grandes infraestruturas ferroviarias ou a industrialización da agricultura transformen Álava nun deserto e un espazo triste, ademais de para o beneficio exclusivo dos fondos de investimento e as empresas enerxéticas.

Pedimos aos políticos das nosas institucións que cumpran coa súa obrigación de protexer o territorio e ás persoas que viven nel.

Álava dixo que non a este espolio.

Porque aínda estamos a tempo de seguir o bo camiño e ser coherentes, porque a terra é o préstamo dos nosos fillos.