Levantarse todos os días, almorzar todos os días, “ola amada, como?”, esquecer volver meter diñeiro en Barik, foder, pagar billete no autobús, escaleiras, sentarnos na cadeira, “colleremos un café pola tarde, vale? estar tranquila”, “podo comer á túa nai na túa casa?”, ir á escola a buscar a Mikel, xogar ao parque, dar merenda, non ter nada nese parque que odias para falar con ninguén, a asemblea, tomar a acta, tomarche de novo a acta, o café que falaches antes, grazas, na túa cuadrilla dúas toman antidepresivos, un fai as comidas saltando unha pitita mentres ninguén se dá conta de que a obsesión da psicóloga a psicóloga a psicóloga, todos e dámosnos/dámonos conta que hai que hai que hai que hai que hai que hai que hai que hai que hai que hai que hai que hai que hai que hai que hai que hai que hai que hai que hai que se atrevueltas.

Clink! Chegouche un bizum de 60 euros, estás a pensar que quizá non che mereza a pena perder dúas tardes á semana, pasar cinco horas con ese neno á semana, para 60 euros, pero que bonito Mikel, e faille ben estar contigo, teñen problemas en casa e a ti quéreche moito e bo, quizais no curso seguinte dígalles o de deixar, ou bo, pensas algo, quizais algún amigo ou amiga coxa traballo.

Chegas a casa, compartides a casa entre o catro, pensastes que pagariades o aluguer entre o tres, pero non, meteron un cuarto e o tipo non gústache. Gustaríache unha casa, compartida co teu íntimo amigo, con paredes brancas e plantas, xanelas que permitirán que entre o sol todos os días e unha gran mesa de madeira. Pero no idealismo estes pisos son o dobre de caros que os do teu amigo, e cllaro, soñar é gratis, pero non as casas brancas con plantas. Non podes colgar os cadros na túa habitación, porque che prohibiu facer buracos na parede ese dono que che dá 1.000 euros ao mes, e ti non queres vivir sen cadro, pero para ter cadros hai que ter muros, e ti non tes un muro, tes un piso alugado en negro nese barrio que está entre o centro e a periferia de calquera núcleo urbano de Euskal Herria.

O teléfono espértache a deshoras, acaban de ingresar á nai dun amigo e probablemente morrerá, se quería falar con alguén, pero ninguén lle colleu o teléfono a esas horas, dálle medo que domine aos seus pais, é a única filla, non quere, pero sabe que pronto será a persoa de referencia para os seus pais, que cambiarán os roles, que os seus pais teñen tanto como anos para xubilarse, pero que non serán moitos. “E logo que?”, “non sei”, “son unha mala persoa por pensar isto neste momento?”, dislle que non, pero aínda que os seus pais son máis novos, naceu un pequeno medo entre o estómago e o intestino.

Colgando roupa, fregando, dormiendo aos nenos, limpando o baño, confeccionando a lista de compras, preparando a merenda, atendendo ao teléfono, escoitando ao último até chegar a casa, triste pero sorrindo, tomando o seguinte con suavidade, atendendo aos prezos das tendas, coñecemos ás súas amamas, aos seus problemas familiares, laborais, coñecidos, ás nosas nais, e nós estamos a aprender para iso. Porque se aprende a manter as vidas dos demais e a facer todo ese traballo con bicos ou salarios precarizados.Porque se aprende cando nos preocupamos e canto, como axudarnos sen darse conta, como facer invisible todo o traballo.

A muller, que en gran medida constrúese sobre ela, sobre o traballo non remunerado.Porque ese traballo non remunerado que facemos no lugar dos demais son as pensións non contributivas das nosas nais e as excedencias para coidar das nosas nais, as baixas pensións futuras das nosas nais e as futuras prácticas reducidas que nós imos asumir para facer cargo dos nosos pais. Porque o sistema non se reproduce mágicamente, fano as decisións concretas, a refamiliarización e privatización do coidado, a precarización das vidas, a conversión da saúde mental en privilexio e a sistemática contra a saúde mental, xulgando, codificando, atacando os nosos corpos, convertendo en vivenda privilexiada, precarizando vidas, inestabilizando, negando o futuro.

Mentres tanto, nós non coidamos, non nos facemos cargo da vida de ninguén, nós non temos razóns importantes para ir á folga, as nosas razóns non son “verdadeiras”. É dicir, que os problemas das novas son problemas dos nenos. Sabemos como funcionan estes mecanismos, porque o patriarcado está ben construído, pero xa coñecemos o tempo. As nosas non son verdadeiras “razóns”, como o que fan as mulleres non é “traballo”, como unha folga feminista non pode ser “xeral”, porque as razóns “reais”, o traballo “real”, a folga “real”, que é sempre doutros.

O próximo 30 de novembro celebraremos a Folga Feminista Xeneral, porque somos as únicas fillas que temos que ocuparnos do coidado das nosas familias, porque coidamos dos nenos euskaldunes nos parques que odiamos, porque non temos paredes para colocar cadros, porque a saúde mental recupérase na terapia, non só nos cafés, senón porque non imos estar vixiando toda a nosa vida como as nais, as nosas nais e todas as mulleres que nos precederon.

Necesitamos un sistema público de vixilancia, responsable do noso benestar.Necesitamos que as bases do sistema de vixilancia póñanse de pobo en pobo, que as emancipes volvan aos territorios, que nós tamén esteamos nos centros de decisión.Mentres tanto, seguiremos sendo pesados, moi pesados, coas nosas razóns, o noso traballo e as nosas folgas, con esa modalidade de folga que máis impacto tivo nos últimos anos. Seguiremos reinventando o sindicalismo, tomando as rúas nas nosas formas, nós decidiremos por que imos á folga e con quen imos, pero sobre todo o xoves seguiremos escribindo a historia feminista para recuperar e reescribir o futuro. O xoves estaremos as rúas.

Maider Barañano, membro da plataforma de Mozas de Euskal Herria*.