Cando os avós eran novos, a xubilación representábase como un momento para gozar da vida. Período de recollida dos froitos do traballo realizado durante estes anos. Que satisfacción! É unha pena que os mozos de hoxe en día non sexan capaces de sentirse nunca. Pódese pensar que son un pesimista, pero a realidade é todo o contrario.

Antes, os mozos comezaban a traballar cedo, e grazas á experiencia adquirida no mesmo, podían crecer na empresa, incluíndo o incremento salarial correspondente. Por iso, os traballos eran duradeiros e as cotizacións suficientes, que permitían unha pensión digna ao xubilarse.

Pero agora aos mozos cústanos moito atopar traballo, e cando nos atopamos, as condicións laborais e os salarios non son os axeitados. Moitas veces son ilegais. Ademais, aprendemos anos e anos, por tanto, cando nos atopamos cun emprego temos uns 25-30 anos. Así mesmo, os traballos actuais son pouco sostibles e os salarios a miúdo son ridículos.

Todo iso sen ter en conta a nova lei. Con esta reforma, a idade oficial da xubilación atrasarase progresivamente até alcanzar os 67 anos no ano 2027. O número de anos a cotizar tamén sufriu cambios coa nova reforma. Porque en 2027 teremos que cotizar 38 anos e medio.

Para o cálculo das pensións teranse en conta os últimos 30 anos traballados. Ademais, beneficiarannos e poderemos deducir do cálculo os peores 24 meses pouco cotizados. Non hai preocupacións!

Só con esta reforma conseguirán reducir as pensións e ir ao traballo con muleta, claro! Quen será capaz de traballar todos estes anos? Quen terá un traballo permanente cun bo soldo para poder cotizar adecuadamente? Quen traballará no futuro para pagar as nosas pensións?

Desgraciadamente, a resposta a calquera pregunta é “ninguén”. Deberiamos saír á rúa para pedir que se garantan os dereitos dos superiores e unhas condicións laborais dignas. Porque temos que ter a oportunidade de vivir unha vellez tranquila.

Está claro que o sistema, tal e como está e estará, non é suficiente. Non funciona. Desde Europa xa nos avisaron de que esta forma na que están expostas as pensións é insosteible nun longo prazo.

Debemos reconstruír o sistema entre todos, impulsando políticas de calidade de vida dignas e sostibles na vellez. Porque temos dereito a unha xubilación tranquila. Espero que algún día o consigamos, teño esperanza!

Joana García, alumna do euskaltegi