Os vascos sabemos que o aparello estatal está disposto a aproveitar as forzas represivas de todas as cores e os mecanismos represivos de todas as formas, para manter a orde social dentro dun sistema baseado na dominación, aínda que para iso teñan que infrinxir unha lei creada á súa medida.

Tras o fin do ciclo político marcado pola estratexia político-militar, Euskal Herria atópase nun contexto sociopolítico moi diferente. É dicir, sen confrontación militar, parece que queren gardar na caixa do esquecemento as torturas sistemáticas, as ilegalizacións ou os encarceramentos masivos, imprescindibles para os estados (coma se nunca sucedesen). Pero iso non quere dicir que a represión desapareza, nin que se neguen a utilizar nun futuro próximo as técnicas que utilizaron contra o movemento revolucionario de onte (non esquezamos que hoxe, como onte, Euskal Herria segue sendo un territorio ocupado militarmente, sometido a leis, xulgados e forzas armadas impostas).

Con todo, mentres neste novo ciclo político priman as mensaxes a favor da convivencia, os Estados español e francés, respondendo o contexto histórico europeo e mundial, actualizaron diferentes tipos de represión, tanto no ámbito xurídico (mediante a lei mordaza ou a reforma do código penal, entre outros) como no social (multiplicando os investimentos e campañas de branqueo para a subministración de forzas represivas, ou utilizando o desenvolvemento tecnolóxico para crear novos instrumentos de control social; cámaras de intelixencia artificial, máis información dixital, máis vigorosos, máis custodiados e máis robustos. ).

Con todo, neste artigo de opinión non veño presentar unha análise superficial da realidade que todos coñecemos. A represión, no noso caso, non é máis que dar a coñecer algúns exemplos de que a represión está lonxe de desaparecer. Na Parte Vella de Donostia-San Sebastián, e a pesar de ser un barrio especialmente pequeno, este é o balance represivo dos últimos dous ou tres meses:

Fomos decenas as persoas novas do barrio que fomos multadas por participar nas iniciativas a favor da liberdade de Aitor e Galder ou na marcha a Zaballa a favor da Amnistía. Durante a pandemia, os disturbios provocados polos cipayos provocaron a petición de cinco anos de cárcere severo de seis novos que serán xulgados nos próximos meses (hai pouco, outros tiveron que admitir acusacións falsas contra eles para evitar a pena de prisión). Recentemente recibimos senllas peticións de entre 1,5 e 2,5 anos de cárcere por tentar colgar na Praza Nova a bandeirola que colocaba en casa , a véspera de San Sebastián. Outro catro novos foron citados a comisaría por enfrontarse ao españolismo nas rúas do barrio, para comunicar a apertura dun proceso xudicial que se lles imputa un delito de odio. Ademais de arremeter duramente contra os que se achegaron para enfrontarse ás munipas que identificaban e ameazaban aos mozos que xogaban ao fútbol na Praza da Trindade, o mozo detido foi condenado a catro meses de cárcere. Tal e como se denunciou publicamente en numerosas ocasións, non son poucas as persoas que recibiron ameazas, seguimentos ou solicitudes de colaboración.

Creo que non esquecín a ninguén, pero teña a seguridade de que a lista sería máis longa si dixésemos máis atrás ou si este artigo de opinión escribísese nunhas semanas. Miles de euros en multas, peticións graves de cárcere, montaxes policiais e acusacións falsas, campañas mediáticas de criminalización… Esta lista só está formada nos últimos meses por casos contra veciños e/ou veciños e, por suposto, a Parte Vella donostiarra non é un caso illado.

Está claro, por tanto, que a pesar dos “novos tempos” (e tras décadas, por primeira vez podemos dicir que neste momento non hai veciños e presas por razóns políticas), os aparellos de Estado seguirán criminalizando á mocidade comprometida e á militancia política en nome da falsa paz e a seguridade. Con todo, e si, como demostraron as xeracións anteriores, cren que nos van a parar a pesar da modificación ou endurecemento da represión, teñen festa (quen queira ser libre non pode permitir que vivamos baixo as cadeas impostas). Iso si, si non responde á represión de forma colectiva e a través dunha solidariedade organizada, é dicir, si non responde de forma conxunta a cada un dos golpes que recibe, quedámonos. E iso esixe a unidade do pobo traballador por encima das diferenzas ou contradicións políticas entre os movementos revolucionarios.

Eñaut Alvarez Loidi