Navarra Suma presentou no Parlamento de Navarra un proxecto de lei para blindar os contratos do persoal docente de Relixión. A coalición sinala que o profesorado foi contratado de acordo ao concordato e á lexislación vixente. Por iso, convén lembrar de onde vén o último concordato. O Estado español asinou o penúltimo concordato en 1850, e suspendeuse a II. A República. Como se sabe, o golpe de estado fascista de 1936 afogou o camiño innovador emprendido pola República na Educación de Navarra e, unha vez concluída a guerra, a represión estendeuse a todo o estado.

O réxime franquista tiña un gran interese en garantir o control sociopolítico, entre outras cousas, a través da relixión católica. No Concordato asinado en 1956 recollíase que a Igrexa católica sería competente para a elección do profesorado e para o establecemento dos contidos da materia de relixión. Tras a morte do ditador, mantivéronse os criterios básicos do concordato nos acordos asinados en 1976 e 1979 co Vaticano. Proseguiu o nacionalcatolicismo franquista, xunto a outras imposicións: A monarquía borbónica, os xuíces e policías da ditadura, o apoio da elite extremista, etc. A Igrexa católica mantivo privilexios como o xeneroso financiamento público, a exención de impostos e o adoctrinamiento católico nos centros públicos. Durante a ditadura incrementáronse as axudas aos centros privados relixiosos, obtendo en 1985 o aval do financiamento público a través dos tratados.

O Arcebispado ordena ao Departamento de Educación que profesor contrata e, na súa opinión, si algún profesor non é o axeitado, rescíndese o contrato. Esta presunta idoneidade concédese ou se suprime en función de criterios machistas e regresivos, como a sexualidade ou a aparencia. En canto aos contidos, debemos lembrar que na doutrina católica ensínase: “Os actos homosexuais son en si mesmos ilegais, contrarios á lei da natureza, rexeitan o don da vida e non poden ser aceptados de ningunha maneira”. Por suposto, isto é totalmente incompatible coa Lei de Igualdade LGTBI+ de Navarra.

Por outra banda, a Igrexa impuxo que a materia de relixión estivese no horario xeral, que fose cualificada e que fose unha materia alternativa “equiparable”, é dicir, que non se aprendese nada. Con todo, na relixión adóitanse pór notas máis altas para atraer a máis estudantes, e esas notas serven para aumentar a nota media da ESO ou Bacharelato, como ocorre coa LOMCE. Ademais, non se pode substituír a materia de relixión católica se non se ofrecen todas as relixións, crenzas ou ideoloxías dos alumnos, como o ateísmo e o agnosticismo. Isto é imposible na escola pública, cada vez máis plural, polo que a solución máis xusta é a construción dunha escola laica na que se elimine o adoctrinamiento relixioso e no currículo xeral dunha cultura relixiosa integrada.

A LOMLOE reducirá o número de sesións relixiosas con respecto á semana anterior. Desta forma, se legalmente se blindan os contratos do profesorado de relixión e realízanse outros traballos do centro, reduciranse ou desaparecerán os contratos doutros profesores integrados no sistema público con méritos. Destacan os contratados por dedo. Ademais, a LOMLOE establece que a materia de relixión non terá unha materia de espello. Por tanto, tendo en conta esta lei, o lóxico sería que a relixión coincidise coas actividades extraescolares para non xerar problemas no horario dos alumnos.

Os que reivindiquen a memoria histórica caen nunha contradición inconcibible si apoian unha lei tan miserable. Máis lles valería pór de manifesto os abusos que se produciron nos colexios relixiosos e evitar dunha vez por todas os privilexios da Igrexa católica.