Aínda que non era de forma profesional, xa tiñan relación coas abellas en casa de Lertxundi. “Os pais de Mikel sempre tiveron abellas de polinización na horta, pero estas non se orientaban á produción de mel, senón ao beneficio da horta”. Por outra banda, un tío tamén tiña abellas e producía mel. Un accidente obrigoulle a abandonalo e tomou a substitución de Lertxundi. “O tío deulle as abellas, así como as colmeas e todo o material”, explica Belarra.

Así entrou no mundo da apicultura Lertxundi, coa axuda do seu tío, os seus pais e a propia parella. E así pasou logo a facerse cargo do proxecto Belarra. “Eu aínda estou en proceso de aprendizaxe. Mikel é o meu profesor porque cando empezou recibiu numerosos cursos e formación”, di. Teñen relación coa asociación a favor da abella negra Erbel, na que traballou no seu día Lertxundi. “Estamos a traballar coa abella negra, si coa abella autóctona. Como non?”, pregunta Belarra.

A apicultura como vía de toma de conciencia

En Erlanka producen catro tipos de mel, dous de primavera e dúas de verán. Pero non só iso: tamén venden flores en po, propóleo e animais vivos en paquetes ou núcleos. “Este ano imos empezar con acírraa real, pero xa se verá, porque fáltache ao parto”, di o apicultor. Todos estes produtos véndense principalmente en pequenos comercios e feiras próximas, e tamén en casa.

A herba destacou que o proceso de aprendizaxe destes anos serviu non só para profundar na apicultura, senón tamén para tomar conciencia: “Isto non é a única apicultura, apréndese moito da nosa contorna, é unha vía para darse conta da importancia da natureza”. A enfermidade do barro, a avispa asiática e outras dificultades fan que sexa cada vez máis difícil ser apicultor, pero, doutra banda, percibe que aos poucos a xente toma conciencia e valora alimentos próximos e de calidade. “Non se trata só de consumir mel, senón de darse conta de que para iso son necesarias as abellas, como son necesarias para facer fronte á natureza”.