O obxectivo principal de Erbeltz é crear e levar a cabo un programa de mellora da abella Apis mellifera iberiensis.

Con abellas adaptadas ás condicións locais durante moitos anos, pretenden mellorar as producións, reducir a agresividade e aumentar a resistencia ao barro, distinguindo as abellas coas características axeitadas para que crezan as raíñas das próximas xeracións.

É ben sabido que as poboacións de abellas locais teñen un nivel de diversidade axeitado para adaptarse aos cambios da súa contorna e ás condicións do ecosistema e, en consecuencia, as poboacións locais son máis produtivas cando están no seu ecosistema. En concreto, a pesar de que a poboación da Península Ibérica está ben adaptada á súa contorna, mostra un gran carácter defensivo (agresivo), tende a expulsar o enxame e o barro pode ser golpeado polo ácaro. Este tres características non son desexables para os apicultores, xa que, por unha banda, si as abellas fosen máis lentas, poderíase traballar máis facilmente no día a día e o apicultor gozaría máis delas; por outro, si botasen menos abellóns, o apicultor tería menos traballo e serían máis produtivas; e, por último, si fosen capaces de facer fronte ao barro, requiriría menos acariña e facilitaría o manexo. Todo iso, ademais, aumentaría a produción.

Hai certas razas de abellas que teñen caracteres máis desexables, que desenvolveron xeneticamente estas melloras e que na apicultura moderna son fáciles de comprar as abellas desas razas. Traer ás abellas deste tipo ao noso ao redor leva graves problemas.

As raíñas de cada colmea cóbrense voando e os problemas poden xurdir na cuberta, xa que non depende do apicultor con que razas cubriranse. A diversidade xenética da nosa raza cambiaría si estivesen recubertas de abellóns doutra raza. Isto alteraría os xenes dunha raza ben adaptada cos xenes do abellón non adaptado. As abellas nadas dos ovos desta raíña serían hibridadas e terían problemas na súa supervivencia debido a que terían unha xenética non adaptada ao noso medio ambiente.

Por tanto, a comodidade dos apicultores e o interese polas altas producións puxeron en cuestión á raza autóctona, á que acoden as abellas cos seus comportamentos favoritos.

Grazas ao labor das lebres puidéronse ver grandes melloras nas abellas autóctonas e puxo á abella negra, a autóctona, á altura doutras razas atractivas.

Tentemos traballar coa nosa abella!