Virgilio era un poeta que estudou medicamento e ciencias da natureza. Recompila gran cantidade de información sobre a agricultura de Arl-kantak. Mira como traduciu o que el dicía, Andima aprendeu filosofía, teoloxía e dereito canónico: “Hai que investigar as estrelas porque son as que nos ensinan as épocas de sementa”. Xogaría unha boa postura cando Andima coñecíao, na súa casa natal de Elantxobe e escoitando as hortas de numerosos conventos que estudou e ensinou. As estrelas ensínannos as estacións de sementa, e unha pode dicir tamén do resto de traballos. Isto é, aproximadamente, o que hoxe se coñece como agricultura biodinámica. Pero con coidado, xa que hai algún doutor da universidade que se verá afectado.

A época de sementa ten dúas, novembro e xuño. En ambos se sementan plantas que foron alimentos básicos da nosa alimentación: en novembro, polo leste, polo territorio de Virgilio, trouxemos cereais, entre eles o pan ou o trigo (Triticum aestivum), e en xuño polo oeste, Andima morreu exiliado da zona, o millo traído (Zea mays), a faba (Phaseolus vulgaris) e a cubita (Cubita).

Este último trío é a época de sementa, sementa, sementa, sementa, sementa, sementa, sementa e sementa. O mes de xuño chámase tamén sementa, vide, raio, pera, idade real, escarda, maio novo, peite novo, remo, cebo e cervexa; é a época na que chega a cebada sementada en seméntaa de novembro (Hordeum distichon). Logo virá o trigo, xullo, época de chegada do trigo. E xullo leva o nome do mes da colleita maior, porque o pan se recolle entón.

Os cultivos de cebada, trigo, etc. golpéanse ou se avultan na era; traballo de verán para pasar o inverno sen fame. Di Virgilio: “Moitas cousas fanse mellor na noite fría ou cando as estrelas da mañá salpican os campos co novo sol. Pola noite córtanse mellor os aros débiles e as veas secas; pola noite nunca falta o rocío estelar. (…) Na forza do verán colléitase o trigo arroxado, e nese momento a era tamén abunda a colleita bronceada. Arado espido e sementa espido. O inverno provoca a preguiza do agricultor. Dáse no rigor do frío cando os baserritarras gozan do recadado e convídanse a unhas festas alegres, como parece un inverno brillante que afasta os coidados”.

Sembra as sementes e goza os días máis longos do ano.