En outubro de 1969 os veciños de Erandio saíron á rúa porque non podían respirar no pobo. Segundo relatou Sare Antifaxista, "naquela época en Erandio había que saír co nariz e a boca tapada para saír á rúa, a roupa colgada adquiría unha cor amarelada e si achegábase demasiado á zona industrial as medias que usaban as mulleres queimábanse. En 1968, un ano antes da morte de Antón Fernández e Josu Murueta, a taxa de cancro de garganta do Gran Bilbao era a máis alta do Estado. Converteuse nunha auténtica loita por respirar e por vivir.

Ao reunirse xente para protestar pola situación, o 28 de outubro, a policía franquista disparou e unha bala alcanzou a Antón Fernández, que morreu tras permanecer 15 días en coma. Durante eses días, un policía vixiou a súa habitación.

Ao día seguinte, Josu Murueta, do mesmo xeito que outro once cidadáns, secundou a folga de denuncia pola morte de Antón e tamén Josu foi alcanzado no abdome por unha bala que lle matou. O hospital, ademais, días máis tarde, chamou á súa muller reclamando os gastos da asistencia sanitaria que recibira.

Días despois celebrouse un xuízo militar, pero non se detivo en nada. Non houbo explicación. Os axentes que interviñeron no suceso non se fixeron cargo das dilixencias, nin tampouco dos que deron a orde de disparar, polo que o caso se pechou. Tamén foron vixiados por tanques e por gardas civís dacabalo.

Estes sucesos foron lembrados de novo en Erandio o domingo 11, nun acto no que se homenaxearon a Antón Fernández e Josu Murueta e esixiron "Verdade, Xustiza, Reparación e Garantías de non repetición": "Queremos saber que pasou, que os culpables asuman as súas responsabilidades e que Antón sexa recoñecido como vítima, porque non pode haber vítimas de primeira e de segunda, porque é a hora e hai que facer xustiza", engadiu.

O documental "Gabarra baltza" resume suceder en Erandio en 1969, a enorme contaminación, a loita por denunciala e reparala e a salvaxe represión lanzada polas autoridades presididas pola alcaldesa Carmen Lekerika sobre a cidadanía.