EPPK fala de Euskal Herria sen presos políticos. Parece mentira que o colectivo político que puxo en perigo a vida pola liberación nacional e social de Euskal Herria proclame unha máxima así, que non haxa presos políticos, polo menos como a convivencia que aparece nas películas ianquis, pero en películas moi antigas. Evidentemente, si non conseguimos os nosos obxectivos, sempre haberá presos políticos vascos.

A súa representación política, para facilitalo todo, decidiu integrarse no sistema español e francés, pero esa formulación é precisamente o que interesa á nosa nación e clase inimiga. Aquí non hai loita de clases, nin tampouco a ocupación de Euskal Herria. Respectémonos, os presos á rúa, vivamos en paz e, desta maneira, conseguiremos un mundo libre.

Como se tentou e demostrado, o pensamento prehistórico: si baixamos o nivel de obxectivos nacionais e de clase, supondo que sexamos atraídos por “outros sectores”, non sabemos ben para que.

Detrás da rendición non hai máis nada que deixar a Euskal Herria sen posibilidade de ser independente e socialista. É tan grande que algúns fanáticos se rin da enganosa confianza que mostraron ante semellante proclama. Que triste é o que os burócratas, os ahoberos e os socialdemócratas venden e compran outros, é dicir, soñar cun mundo ideal que é suficiente para os de abaixo e que, ademais, é regalado polos de arriba.

O EPPK mantén, como medida de urxencia, a reivindicación de que os presos políticos vascos achéguense aos cárceres de Euskal Herria, que é a que está disposta a asumir o Estado español.

Estamos convencidos de que moitos presos e presas políticas vascas non coinciden co contido do escrito (como moitos outros escritos polo EPPK nos últimos anos). Ao parecer, coma se a loita pola Independencia e o Socialismo sería un erro, coma se sería un erro.

A vinganza e a falta de capacidade democrática dun dos estados que ocupa o País Vasco tras o asasinato de Igor González Sola, por un instrumento represivo que ten nas súas mans o Estado capitalista, enarbóranos, e ademais, Francia é declarada inocente.

Serán palabras duras para algúns, pero sortu, EH Bildu e o resto de estruturas non fan máis que suavizar a agresión a Euskal Herria en xeral, e aos presos políticos (os que son) e á Euskal Herria traballadora en particular.

Reprochan ao Estado ou á súa institución coercitiva que non lles recoñeza como presos políticos. Como dato destacable, para publicar a noticia do “suicidio” de Igorre, os medios Berria e Naiz/Gara sinalaron a Igor como preso vasco. ‘Esquecido’, por tanto, o termo político. Así mesmo, non figuraba na lista de presos políticos vascos de ETXERAT. Que terrible!

Tendo en conta o devandito anteriormente, co seu propio engano e oportunismo e como titular da estrutura institucional da socialdemocracia vasca, sortu di que Igor é un preso político vasco. A isto chámaselle prepotencia e desvergoña política, que normalmente están ligadas a abandonar os intereses de clase e nación, un aceno de identidade propia da socialdemocracia. Sortu non inventou nada novo, porque foi inventado ou posto en práctica polos traidores da clase obreira en varios países antes.

Presos a Euskal Herria. Ademais de morrer nos cárceres españois situadas en terras vascas, morre de forma inexorable como nos cárceres españois. A morte dos loitadores vascos non ten límites. As forzas militares dos estados que nos ocupan, as tropas mercenarias, algúns instrumentos, por exemplo, os cárceres… foron asasinados.

Agora, utilizando a maxia, o EPPK non fai ningunha reivindicación da Autodeterminación (que a maioría da esquerda da obediencia estatal segue demandando), si fai a da Independencia e, ao mesmo tempo, reivindica a Amnistía, aínda que recoñeza o contrario, desa maneira, viuse totalmente impedida a vía. Son tremendos os caprichos e miserias oportunistas da socialdemocracia vasca, como máxima dirixente da Esquerda Abertzale Oficial e Reformista.

Pola Amnistía, a Independencia e o Socialismo de Euskal Herria!