Tamén se chama Flor de Viola, Brioleta ou Herba de Rato ou si a maioría fixámonos no odorata do nome botánico. De feito, é oloroso, estamos a buscar ese cheiro tan fráxil como fugaz e prezado tanto na elaboración da bebida fermentada como na elaboración de toques ou lambetadas. É apreciada en perfumaría e pastelaría en toda Europa, polo que o seu valor como planta medicinal parece haberse quedado atrás, sendo significativo que non se comercializa como planta medicinal. Estou seguro de que en casa de moitos de vós coñecestes a flor a través deses caramelos azamboados de flor traídos pola avoa da peregrinación a Lourdes. Así, na aromateca do corazón, será sempre o caramelo da avoa para moitos de nós.

Utilizamos flores, aínda que con follas e raíces tamén hai moitos usos. As flores son as máis recomendables en canto a seguridade e eficacia, sendo as máis ricas en principios activos. Tamén hai violetas brancas e amarelas, pero o que nace entre nós de forma salvaxe adoita ser violeta, moitas veces violeta moi escura. Nesta época, a cor comeza a debilitarse e a despexarse, xa que, a pesar de ser de principios de primavera, vemos que florecen cara a mediados de inverno.

Na parte exterior acougaranos sempre a pel e dentro as membranas. Non importa si usámolo en infusións, tinturas, oleatos ou ungüentos, iso é o que ten o ser rico en mucílagos coa capacidade de acougar calquera irritación. Mesturado con manteiga para almorzar ou en ensalada resulta perdoable para o estómago, quen o probou sábeo ben. Si aínda os ves na flor e envolves un par de puñados de flores, seque e mantéñaos para cando se che rompa a garganta. Nestes casos casa ben coa plantaina (Plantago lanceolata) e malva (Malva sylvestris) en infusión.

Temos moita documentación sobre curiosidades e lendas, para unha ducia de artigos e mesmo para unha tese. Termino con dous datos de carácter relixioso, a Semana Santa e a Ramadana en abril, unha das flores preferidas de Mahoma e a lenda di que na sombra que fixo a cruz de Cristo había plantas de violeta. Precisamente, sendo fiel testemuña da dor de Cristo, as flores inclináronse. Na ocasión despídovos coa alegría da canción A marcha de Violeta de Oskorri.