Recentemente o preso vasco Garikoitz Etxeberria foi illado por defender o dereito a estar só no calabozo. O seu illamento lévalle a unha folga de fame para esixir o respecto deste dereito. Uns días despois, sete recluídos doutras prisións fan o mesmo. Pouco despois, o director do cárcere cedeu e tivo en conta o dereito a Garikoitz. Estou convencido de que nos lugares onde a lei funciona ben non se produce este tipo de incidentes, pero lamentablemente, a frecuente vulneración dos dereitos dos presos nos cárceres españois fai que este tipo de folga sexa bastante habitual. E non é de estrañar, porque os seus corpos son o único recurso que queda aos prisioneiros ante a soberbia duns directivos penais. Por todo iso, e polo feito de que estas folgas se realicen en condicións precarias, creo que os presos teñen moito mérito. Por último, teño que dicir que me chamou a atención o tratamento dado por un xornal coñecido aos prisioneiros máis solidarios, que os considerou estremistas. Agora parece que para ser solidario hai que ser extremo.