Baixo a lema Sei eu, o festival organizado pola asociación Leocadia Zabalate ten como obxectivo investigar e sacar á luz enfermidades dexenerativas que tenden a acumular ferro excesivo no cerebro. Estas enfermidades atrapan sen piedade ao enfermo e a vida da súa familia e amigos. A esperanza de vida redúcese condenando á dependencia absoluta e á morte precoz.

Libe deu inicio a unha cita co obxectivo de celebrar o mellor dos momentos agridoces que se dan na vida. Subiuse descalzo ao escenario e fascinounos co seu piano e a súa voz incomparable. As emocións colleron á cantante e cantounos a versión dunha canción de Gari que trataba de conter as bágoas.

Tras el, subiu ao escenario o ex cantante de Hertzainak, que acaba de publicar un disco. Ten unha guitarra entre mans e algunhas bases electrónicas axudan á voz do solista. Anari achéganos ao centro da colección de concertos de catro cancións. Ela tamén nos acompaña á guitarra e, tras a canción Oreinak, ofrécenos a canción Ekaitzen bila de Izaki Gardenak, acompañada polos coros de Libe.

Agora é a quenda de Jon Basaguren, que tras tocar dúas cancións do seu último disco, Dena Oskol, deu as grazas á organización. Encomiou o traballo que fan todos os días e dirixiuse a Angela e aos compañeiros de cadeira de rodas que estaban en primeira liña, cheos de emoción. Basaguren puxo punto e final á actuación coa versión country da canción Libere Bidea.

Para non esquecer os recordos desta noite, que foi emocionante, sacaron unha foto moi multitudinaria sobre o escenario. Durante unhas horas, mergullámonos nas vidas de Angela e os seus amigos e fomos eles. Unha forza que pode crear un tsunami de solidariedade con pequenas ondas que provoque un terremoto nos corazóns de Ángela e os seus amigos.

Fotos: Dospodos