O título deste artigo é o de Víctor Hugor, gran escritor francés do século XIX. O escritor cristián tiña moi claro que a Igrexa e o Estado debían estar separados. Algo parecido atopamos no evanxeo de San Mateo, 22,21: "Pague a César o que é de César, e a Deus o que é de Deus"; e en San Lucas, 16,13: "Non poden servir a Deus e a Diñeiro xuntos". Segundo o Evanxeo, os comerciantes foron expulsados do templo polo propio Jesús, e agora a Igrexa católica converteunos en mercados negros (cobran entrada e non pagan IVE) Mesquita, Catedral de Burgos, Giralda de Sevilla, etc. Pola visita ao "museo" da Virxe do Coro tamén hai que abonar 3 euros.
Vinte anos despois da morte de Víctor Hugo, en 1905, a lei de separación entre a Igrexa e o Estado francés considerou a liberdade de conciencia e crenza de todos os cidadáns como un elemento esencial dun Estado democrático. Por iso, tendo en conta que todos os cidadáns somos iguais, a lei di que "a República non recoñece ningún culto, nin paga, nin subvenciona". Todo iso en Francia fai máis de cen anos.
Na Constitución española, o artigo 14 di que "Os españois son iguais ante a lei e non pódese discriminar por razón de nacemento, raza, sexo, relixión, opinión ou calquera outra condición ou circunstancia persoal ou social", e no artigo 16 "ninguén poderá ser obrigado a declarar sobre a súa ideoloxía, relixión ou crenzas". Con todo, á hora de facer a declaración da renda, nalgunhas casas temos que explicar as nosas crenzas. Tamén se sinala que ningunha relixión terá carácter estatal, pero o Estado a través destas casas reúne centos de millóns para a Igrexa católica e moitas das súas institucións.
Á hora de facer a declaración da renda, nalgunhas casas temos que explicar as nosas crenzas. O Estado a través destas casas reúne centos de millóns para a Igrexa católica e para moitas das súas institucións
Os principios básicos de laicidad son tres: 1. Liberdade de conciencia de todos os cidadáns, 2. Igualdade de todos ante as institucións públicas e 3. Universalidade dos servizos públicos. En España, a Igrexa católica mantén unha serie de privilexios que pagamos entre toda a cidadanía, como consecuencia dos acordos alcanzados desde a época franquista até o actual Concordato. Non só os católicos, como explica a propia Igrexa na súa propaganda "por tantos", non pagan un euro máis por subvencionar á Igrexa (algunhas cousas tamén o desgraban). En países como Alemaña e Dinamarca, se vostede sinala a casa das igrexas, esa parte só se lle cobra a vostede aparte. E con ese diñeiro que vostede pon fináncianse as igrexas. No caso de España, pagamos á Igrexa con diñeiro de todos os contribuíntes. Con ese diñeiro de todos pagamos os soldos de bispos, sacerdotes e demais relixiosos. Por certo, os bispos cobran moito máis dos nosos impostos que o salario mínimo que cobran moitos dos nosos concidadáns.
Con parte dese diñeiro financian as televisións e as radios, que por ser LGTBI, abortar, ter parellas do mesmo sexo, ser transexuais, insultan a moitos destes contribuíntes de forma frecuente e irreverente. Si, todos pagamos cos nosos impostos á Igrexa católica para logo negar os nosos dereitos.
Os bispos cobran moito máis do salario mínimo que moitos dos nosos concidadáns
A Organización Mundial da Saúde deixou de considerar a homosexualidade como enfermidade en 1992. Xa era hora! Con todo, na actualidade, algúns bispos españois (Oviedo, Alcalá, Córdoba, Munilla) seguen considerándoo como talles e propoñen cursos de curación que eles organizan e financian co diñeiro dos nosos impostos. Munilla apela á homosexualidade como "desviación neurótica", o aborto como "xenocidio feminino" e relaciona o feminismo "radical" co demo.
Cando a Igrexa católica realiza unha campaña para colocar a cruz na súa casa "Xtantos", argumenta que ese diñeiro se destina a Cáritas, Mans Unidas e outras institucións. Que vai! A Igrexa gasta cinco veces máis nos seus medios de comunicación, como COPE e TV13, que nestas institucións. Por certo, son medios que denigran permanentemente a gran parte dos cidadáns que exercen os seus dereitos. Habería que lembrarlles a estes señores que o dereito á homosexualidade, por exemplo, non significa que sexa unha obrigación, que ninguén lles obriga, como eles queren facer con outros.
E mentres seguen recibindo o seu diñeiro dos contribuíntes, cando o Defensor do Pobo pídelles información e colaboración para investigar a pederastia de moitos dos membros da Igrexa, moitos bispos españois negáronse a colaborar e dixérono publicamente.
Por estes e outros motivos solicitamos que non se marque ningunha casa na Declaración da Renda deste ano.
Jesús González. Laicidad colectiva.