- Entre os nenos e adolescentes (especialmente entre 12 e 21 anos), os trastornos alimentarios convertéronse nunha enfermidade mental prioritaria, segundo a Organización Mundial da Saúde. En Pandemia os trastornos alimentarios aumentaron notablemente entre as novas, os casos extremos aumentaron e o problema segue estando moi presente.
A anorexia e a bulimia son trastornos psicolóxicos graves que conducen a un cambio de actitude ante a alimentación, o peso e a propia imaxe. A incidencia nas mozas é maior e adóitase atribuír á xente delgada, pero os trastornos alimentarios son máis frecuentes entre quen teñen máis masa corporal.
Poden causar graves enfermidades físicas e morte por desnutrición ou suicidio. Os expertos destacan que os trastornos en orixe están máis relacionados con outros factores que coa alimentación. Os factores sociais, biolóxicos, psicolóxicos ou relacionales son tan importantes que moitas veces a conduta alimentaria é consecuencia, pero o foco está noutro lugar: "A clave é traballar o que sucedeu para o desenvolvemento da enfermidade, e o que ocorreu normalmente non ten nada que ver coa comida", din na reportaxe que elaboraron O Salton. O trastorno da alimentación pode acompañarse de trastornos como ansiedade, depresión ou conduta obsesiva compulsiva.
"A clave é traballar o que sucedeu para o desenvolvemento da enfermidade, e o que ocorreu normalmente non ten nada que ver co que sucedeu coa comida"
Importancia da familia
A detección precoz, o acceso a tratamentos especializados e o diálogo tranquilo e amplo sobre o que ocorre son os tres alicerces fundamentais para facer fronte aos trastornos da alimentación, segundo a reportaxe dO Salto, no que destaca a importancia da familia. Porque, non só a un mesmo, senón aos demais, a situación aféctalles de cheo, e a familia é fundamental para avanzar.
As familias tenden a actuar de dúas maneiras: por unha banda están os que negan que os fillos están mal e que teñen mal ("parece que non falar do problema é que non haxa problemas, pero pechar os ollos non é unha solución"); doutra banda, os que ven perigo e queren axudar, pero a maioría das veces non é fácil. Un dos sentimentos máis habituais dos familiares e achegados é a frustración, a dificultade para axudar, e tamén se multiplican os enfrontamentos e enfados mutuos, "pero hai que saber cando o fillo está a falar e cando a enfermidade, entender que todos teñen o mesmo inimigo, que non son inimigos".
Os expertos recomendan que as familias tamén recorran á terapia e aos profesionais.
En relación co tema: