Producimos e consumimos e iremos votar no verán con máscaras, luvas ou escafandras. Mostrémosles o noso enfado, a nosa impaciencia e a nosa rabia. Poñamos a vida no centro das urnas.

Resumiron as nosas vidas a tres acciones. A nosa actividade limitouse ás funcións que somos capaces de realizar: producir, consumir, votar. Tiveron tres grandes responsabilidades. Desde a entrada en vigor do estado de alarma, a inquietude das nosas autoridades estivo centrada no traballo. A mensaxe transmitida foi claro: o traballo non se pode parar, as fábricas teñen que seguir abertas, para iso utilizaron todos os medios ao seu alcance. Pasados dous meses, os empregados que estiveron traballando na casa foron obrigados a volver ás súas oficinas. Cando se achega o verán, deuse a orde de abrir os colexios co micrófono en man nos medios de comunicación públicos. Ouvimos murmurar e repróchannos que somos preguizosos. O que ía e viña no coche oficial rifounos. Din que as nosas vidas non valen, por iso utilízanas; agora confínanas, daquela as desensamblan, e non nos queixemos, porque non temos dereito.

Coa escusa do virus, a vulneración de dereitos foi constante. O dereito á información tamén foi vulnerado de forma sistemática. De feito, só difundíronse mensaxes das autoridades a través dos medios de comunicación públicos. Utilizaron ao seu antollo os recursos públicos de todos os cidadáns. Os vascos non temos dereito a recibir información na nosa lingua. É decepcionante ver as comparecencias dos conselleiros e dos responsables de saúde; para eles, demostráronnos máis que nunca que o eúscaro é de segunda categoría, sen ningunha vergoña nin complexo. Para cuestións importantes e urxentes, en castelán. Afixémonos a recibir mensaxes unicamente en castelán. Pero nós sempre nos queixamos. Non somos máquinas, somos persoas, pero cando entramos no mundo da posesión, desaparecemos como persoas e convertémonos en meros números.

Somos números para os nosos gobernantes; números que poden cumprir certas funcións, números que poden consumir. Fomos a traballar a cobrar o diñeiro. Agora vannos a dicir que o imos a gastar todo, que é o noso dereito e que temos que fortalecer a economía. Nós dicir e facer.

Vivir non é producir ou ter cousas, é moito máis. Cando se di que a vida ten que estar no centro, non falamos do que temos, senón do que somos. Vivir non é ter, é ser. Son tempos de mirar cara a dentro, de pensar e actuar sobre o que somos e queremos ser. Puxéronse en marcha moitas iniciativas, que puxeron a vida no centro, en auzolan e que teñen como base a solidariedade. O noso reto actual será non desperdiciar todo isto. Temos que crer que no século XXI as mobilizacións na rúa van cambiar a nosa sociedade e o noso futuro. Pero temos festa se os nosos gobernantes non distinguen correctamente as mensaxes das rúas.

Producimos e consumimos e iremos votar no verán con máscaras, luvas ou escafandras. Mostrémosles o noso enfado, a nosa impaciencia e a nosa rabia. Poñamos a vida no centro das urnas. E pensarán que os habitantes somos parvos, aparecéronsenos sen máscara dando ordes. É posible que nos contaxiemos co virus, pero non con eles. Os nosos gobernantes non son dignos do noso respecto; nós non somos bufóns de corte e eles non son reis do mundo. Para eles somos números, nós tamén temos a capacidade de gardalos. A pesar de que se quixeron cubrir con todas as toneladas de lixo de Zaldibar, non imos esquecer o número de mortos nas residencias de Bizkaia. Como aprendemos de pequeno que dous máis dous son catro, temos claro quen son os responsables deses números.