Si pensamos que somos, deberiamos estar agora mesmo no ensino do escándalo. Pero a medida que avanzan as horas apenas se ouve nada: só aparece en Internet o eco máis baixo, pensa, copia e pegado!. E a noticia orixinal, na súa soidade, está cada vez máis abaixo na primeira páxina quilométrica do medio que a publicou.

Con todo, debería ser unha lectura obrigatoria para quen temos relación coa profesión da información. Tamén para quen consuma as noticias un pouco responsable...

O domingo pola tarde, decidida a insatisfacción co fútbol, publicou The Guardian: «CNN staff say network’s prol-Israel slant amounts to ‘journalistic malpractice’». O titular non é un dos recordatorios das clases de xornalismo, salvo para o ensino dos eufemismos. Pode dicirse que o xornalista McGreal tamén escribe en puntillas; non é de estrañar que quen vai a enrejar o estiércol dos do seu veciño, lembre o que ten na súa coroa. Porque, hai moita diferenza no tratamento que a CNN e outros medios occidentais de renome como The Guardian deron á masacre de Gaza?

Esa é a esencia do longo relato de 4.500 palabras: A cola de medidas, ordes, recomendacións e prohibicións que os xornalistas e traballadores da CNN, desde dentro, levaron á práctica diaria da cadea de noticias a ter demasiado “rumbo israelí”. O que algúns profesionais deron o visto e prace de forma decidida e decidida. Jake Tapper, Anderson Cooper, Sara Sidner, Fadas Gold, Tim Langmaid... Moitas das caras coñecidas da CNN e dos máximos responsables aparecen ofrecendo testemuños claros deste “rumbo”.

E por encima de todo, Mark Thompson, editor principal e director executivo que deixou indicios diso na BBC... E por casualidade ou, desde o 7 de outubro aos dous días, o que foi nomeado para esa máxima responsabilidade.

Todo apunta a uns xornalistas e traballadores que non atoparon unha saída máis digna que filtrar os datos e as explicacións a outro medio, que non se pode dicir sospeitoso.

O resultado é o relato de como un famoso medio de comunicación converteuse nunha ferramenta de propaganda bélica morta. Ou si queres actualizar a expresión: unha ferramenta para a guerra cognitiva.

Nunha guerra, a vella opinión afirma que o primeiro morto é certo. Pero poucas veces atópase contada con tanta precisión como matan a verdade os que deberían ser servidores dela. Hai outra forma de acabar coa verdade, e vímola moi ben en Gaza: Máis de 120 xornalistas e traballadores dos medios de comunicación foron xa asasinados en Gaza durante estes catro meses.

Porque a guerra cognitiva tampouco é sen sangue.