O próximo 9 de xuño celebraranse as eleccións europeas. A situación é crítica, xa que a Unión Europea (UE) enterrou definitivamente o seu aspecto humanista. A suposta identidade baseada na paz, os dereitos humanos e a cohesión social é na práctica un mito: a guerra, o militarismo, o neocolonialismo, o poder corporativo e a austeridade son as palabras que mellor definen o proxecto europeo no contexto actual, nun momento de crise profunda, de loita pola hexemonía e de rápida superación de fronteiras biofísicas.

Temos, por tanto, lonxe figuras como o soft power, a diplomacia, a resolución dialogada de conflitos, a prevención da guerra ou o exercicio dun suposto contrapeso difuso con Estados Unidos dentro do bloque atlántico. Así mesmo, a imaxe europea ha diminuído como territorio de asilo e refuxio. A narrativa "verde sostible", que quixo apoiar o fondo Next Generation, tamén explica hoxe a verdadeira natureza: "Oliva?verde". É innegable que a UE é un dos principais actores para consolidar e avanzar o "réxime de guerra" a nivel mundial, un fenómeno que podería ter consecuencias moi graves para toda a humanidade.

Así, na libre competencia entre os bloques xeopolíticos e corporativos para captar patrimonios naturais, mercados e zonas de influencia, a UE toma como base da estratexia política a lóxica lagun-inimiga sen prexuízos. A guerra non é só un futuro a evitar, senón, ao contrario, unha hipotética saída priorizada polas elites continentais ante a crise económica e as posicións perdidas fronte a EEUU e China. Así, está a desatarse a espiral dos conflitos internacionais, déixase ao carón a represión dos dereitos por parte dos aliados, asínanse acordos para reprimir os patrimonios estratéxicos do mercado e da natureza, e como proposta principal de política económica apóstase polo neoliberalismo militarista.

O xenocidio de Gaza é unha mostra nefasta do rol da UE. Máis aló das respostas ás violencias máis salvaxes do goberno de Netanyahu, está claro que Europa garante a posición de Israel por acción ou omisión. Sen dúbida, estamos lonxe dos mínimos que esixe a situación crítica actual, desde a ruptura das relacións diplomáticas con Israel (e, sobre todo, a ruptura do Acordo de Asociación EB-Israel), até o fin dos vínculos empresariais bilaterais (como os casos de CAF ou a startup aceleradora Eslamiada no País Vasco) ou a prohibición radical de calquera venda de armas.

Mesmo no caso da invasión e a guerra de Ucraína, o papel da UE está a quedar claro como estímulo militarista de conflitos. Así, destaca a súa actitude belixerante e as dificultades para as saídas provisionais negociadas con Rusia. De feito, preténdese representar ao país como unha "ameaza existencial" no imaxinario colectivo da poboación europea.

En ambos os casos, a obrigatoriedade de aliñar co discurso oficial fai extensiva a represión sobre a solidariedade internacional como exercicio disciplinario dos sectores populares.

Pero, como xa sinalamos, o papel da UE no réxime de guerra non se limita ás prácticas lamentables nos conflitos actuais. Pola contra, esténdese na súa totalidade á política económica e á política internacional, engrasando a maquinaria do neoliberalismo militarista, neocolonial, racista e excluínte.

Neste marco enmárcase, en primeiro lugar, a iniciativa de impulsar unha nova Estratexia Industrial de Defensa, cunha asignación de 1.500 millóns para as grandes corporacións europeas, a priorización de investimentos bélicos por encima de calquera atención social, a revitalización da OTAN ou o aumento do orzamento de guerra (o Estado español xa superou o 2% do PIB establecido polos compromisos do Tratado Atlántico).

En segundo lugar, novos programas como Global Gateway, leis de materias primas críticas ou con diferentes países e rexións (Exipto, Ruanda, Qatar, etc.) o once tratados comerciais e memorandos realizados reforzan a dinámica neocolonial e capitalista ao blindar os intereses das multinacionais europeas a nivel internacional e tratan de garantir o acceso á enerxía e aos materiais estratéxicos para avanzar nas transicións enerxéticas corporativas (litio, terras raras, cobre, níquel, gas natural, etc.). ), por encima de calquera atención política ou ecosocial.

En terceiro lugar, consolídase a necropolítica asociada á "fortaleza Europa", promovida pola UE de forma unánime, especialmente no fronteira sur. A nova reforma do Pacto de Protección e Migración supón unha nova modificación neste sentido, no contexto das concesións á axenda da extrema dereita emerxente.

En cuarto e último lugar, a UE garante o retorno das políticas de austeridade en defensa dos poderes corporativos: devólvense os límites orzamentarios e de débeda coa nova gobernanza económica, como a proliferación de megaproyectos corporativos múltiples baixo a escusa da transición enerxética. Isto pon de manifesto a aplicación da lóxica lagun-inimiga tamén na política interna fronte aos intereses das clases populares.

A axenda verde das olivas non se limita en absoluto á extremada dereita, porque desgraciadamente é transversal: chega mesmo á dereita e á que se considera socialdemócrata, incluíndo algunhas esquerdas. Non é en balde, Ursula von der Leyen confirmou a benvida da alianza con fascismos que explican a súa fidelidade á axenda atlántica.

En definitiva, os movementos sociais de Euskal Herria debemos denunciar o protagonismo do auxe militarista da UE e as súas elites, que non só se enfronta aos límites biofísicos do planeta e pon en perigo o futuro da humanidade, senón que tamén se desenvolve explicitamente a favor do poder corporativo e contra os intereses das clases de traballadores vascos e internacionais. Así, en vésperas das eleccións europeas, Euskal Herria Capitalari Planto convoca concentración o 31 de maio, ás 12:30 horas en Bilbao, ante a Subdelegación do Goberno, para lembrar que en Euskal Herria non defendemos a actual Europa amurallada, guerreira e genocida.

Gonzalo Fernández, Maite Ezquerro e Gorka Martija, militantes de Euskal Herria a Capital Planto!