Por unha banda a choiva densa, por outro a sauna insoportable. E o sol do domingo pola tarde, excesivo para moitos. Talvez non, pero era conveniente levar o paraugas o máis lixeiro posible, xa que en calquera momento tocaba a choiva, pero tamén facía calor, polo que era imprescindible levar lentes de sol, crema de sol e camiseta e pantalón curto. O paraugas na man e a crema. A organización soubo dar o tablado a Gatibu. No momento mesmo da súa escena non chovía para bailar, pero os interiores da maioría xa estaban ben mollados.
Outro dos titulares seguro é o vestíbulo. Pensando en frío, non é a mellor idea estenderse entre cervexa e arno e acudir ao día seguinte a unha conferencia de xeopolítica de case dúas horas. Para o final, dáche igual o NATO, a ONU ou que demos fixo. Pero iso, claro, é culpa de quen se deu nesa situación. Ningunha queixa. En calquera caso, que puntazo é elixir para traer a este tipo de relatores e facer unha oferta tan variada e agradecida polo visitante, máis que un festival musical.
EHZ é un festival sen alternativas que une Euskal Herria dunha punta a outra: en que campamento reúnense un miticlarra, un tafallés e un galdakao? Esa era unha das preguntas que lanzaron ao aire na noite do sábado. E dá que pensar. O CER ten máis presenza no punto de encontro e nada ten que ver co festival explotador BBK Live que se vai a iniciar a finais desta semana.
O LER ofreceunos unha vez máis paradas para coñecer novos grupos. Alguén da zona quedou baboso co xenial directo de Aho Zakil Connection e, máis do previsto, coas magníficas versións de Alarma Morea. Si cántase mal, dise que empezará a choiva, polo que si se canta ben, abriranse os bares e quedou patente. Os de Alarma Morea iluminaron perfectamente a tarde do sábado que viña escuro. Despois deixaron unha bonita praza a Mice e, unha vez pasado a Pender, a mestura de música entre Nize, Gatibu, Zeta e Krav Boca provocou un ambiente bastante curioso, polo menos musical. Pero hai que dicir que estes concertos se fixeron para que a rendición de contas non se tivese totalmente fardo de palla, polo que moitas grazas.
Non houbo un nivel baixo nas grandes actuacións do venres, e non o tiñan fácil quen se ían a subir o sábado. A organización puido ter claro que Josu Ximune tiña que subir ao tablado, primeiro con Bela, pero por unha última hora fíxoo con Lucas. É dicir, o prato principal da noite do venres foi Lukie. Intuíase que na contorna a xente non coñecía ben ao grupo mungiano, quizá non tanto como Belako, pero falando coa xente, polo menos con sensación, tomouse ben o cambio. Lukie é un grupo de gran forza e directo.
Ausencia de distopía no LER, maior desde a utopía. Máis dun definirao como un paraíso. Pois agora, cando o pobo de Irisarri namorouse, o festival moverase a outro lugar despois de cinco anos. O espazo foi accesible para a revitalización da zona respiratoria, “resucitando” ao grupo a pesar do gran cambio que se produciu na zona. A boa execución. Irisarri deunos cinco magníficos anos e 27 inmellorables EHZ, máis virán.
