A conselleira do Goberno Vasco, Arantxa Tapia, opúxose a limitar o prezo dos alimentos básicos porque as multinacionais donas de grandes superficies e os pequenos produtores non o vían con bos ollos. Non mentiu, pero a afirmación de que as dúas partes compartían a súa postura nesta cuestión foi unha fraude. As multinacionais deixaron claro que non aceptarían límites; os produtores viron enseguida o custo da medida sobre as súas costas.

Uns falaron desde o poder, outros desde as necesidades da supervivencia. Precisamente dese recuncho que che deixa sen poder mirar a longo prazo. Ademais de pór límites ás multinacionais, os agricultores e gandeiros necesitan falar de asegurar canles directas e inmediatas para a comercialización da produción ou de cambiar o modelo de consumo, como dixo claramente a OCDE no seu aniversario. Con todo, os gobernos vinculáronos ao debate da contía das subvencións.

Subvencións para facer fronte aos danos por secas, inundacións ou incendios; axudas para seguir utilizando o coche; bonos para reactivar o consumo… Aínda que a política de subvencións respira a quen loita por sobrevivir, en definitiva, é unha política que axuda ao que ten poder. Todas estas situacións que demostran que estamos nun final de ciclo esixen ir á raíz e penetrarse nas viaxes que debe ter unha base sólida. E ese é precisamente o dereito que están a roubar con estas políticas de subvencións, porque están a substituír coas medidas asistenciais o debate para decidir que políticas públicas necesítanse para a transición e como financialas.