De que maneira recibiu a proposta de vestirse de boina?

Hai bastante tempo díxome un directivo. No meu “traballo” estiven a gusto, fun feliz, e nese sentido sorprendeume, non o esperaba. Cando se soubo, estou contento coa satisfacción que me transmitiu a xente, podo representar esa satisfacción no tablado da final.

Continuou desde o campionato público. Que lle chamou a atención?

Por unha banda, os temas: parecéronme valentes, os temas tomaron o seu lugar e o seu protagonismo. En xeral foron temas diferentes, novos. Gustoume moito o cambio de temas.

Por outra banda, creo que os mozos bertsolaris veñen moi fortes. Dá moita envexa vendo que faísca e que pulpa sacan aos temas. Por mencionar unha, na sesión de Bilbao Saioa Alkaiza introduciu as achegas do poema “Defenderei a casa do meu pai” de Gabriel Aresti no traballo da cámara. Eu estaba alí, pero ata que escoitei a Jon Martín nos comentarios da televisión, no momento non me dei conta. Hai que ter en conta a achega de Martín e, doutra banda, iso fala a favor da Sesión, aínda que non se clasificou. E gustaríame lembrar a xente que, como Saioa, fixo moitos máis.

Cales cres que son as características da final deste ano? Que veremos si miramos atrás dentro de vinte anos?

No octeto que quedou para a final todos demostraron que son capaces de facer un gran traballo, e esperamos que fagamos un gran programa. Deséxolles un estado de ánimo para facer o que poidan.

A final contén os ingredientes necesarios para que os afeccionados ao bertsolarismo poidamos gozar dun alimento que nos gusta. Ser un navarro, por primeira vez nos tempos nos que estamos a organizar o campionato, é bonito. É, ademais, o máis novo do campionato.

Desde unha perspectiva de xénero, será a primeira vez que tres mulleres participen na historia. Tamén hai que telo en conta.

Ti es o noveno bertsolari que subirá ao escenario. No momento culminante da final, sacas novas melodías?

Chamaremos melodía parkinsoniana. Non sei si o pánico vaime a permitir cantar. Non me gustaría arriscarme no momento, con toda a emoción que terá o campión, e eu aí, como noutro tempo o delegado da igrexa, Xoán Paulo II, cunha tembladera que me leva a tentar porme flores e non facer nada tajuzco... De momento estou tranquilo. Non teño compromiso nin obrigación de cantar e estou satisfeito. Ademais, Joxe Agirre cantou tres versos á hora de vestir a txapela, e o de Imanol Lazkano e o meu tamén terá o bote...

A vostede, como presidente da Asociación de Afeccionados ao Bertsolarismo, tocoulle convocar a quen ía entregar a txapela. Din que tes unha pasaxe especial...

Nunha reunión de dirección, Jon Agirresarobe "Torrotxo", que estaba inmerso na organización do torneo, díxome que a Sebastián Lizaso habería que dicirlle o máis axiña posible que ía colocar a txapela.

As cinzas do gran bertsolari Joxe Lizaso estaban botadas en Txillarramendi e chamei a Sebastián para visitar o lugar. Aí fomos Aritz Zerain e eu.

Cando cheguei a ese lugar, comecei a falar a Joxe: “José, ti decidiches ir deste mundo a lume de biqueira, como proba dese carácter que nos expresaches no seu momento en versos. Vostede sempre estivo co campión, pero non lle deixamos a opción de porlle o chapeu a un campión. Con todo, tes un fillo que foi campión e agora é el quen o pon ao campión. Ofrecémoslle a oportunidade que vostede non tivo”.

Sebastián pasou, saíulle unha maldición.