Unha persoa, un smartphone. Isto define ben ao ser humano actual. Móbil, Internet, WiFi, portátil, televisión. Son cousas que todos temos, cousas que se poden atopar en todas as casas. As que nos axudan e facilítannos a vida. Para quedar cos amigos, para consumir multimedia, para comprar, para adquirir e aprender coñecementos, e tamén para esculcar.

Con todo, a tecnoloxía de gama alta redúcenos as capacidades coa intención de facilitar a vida até converternos en súbditos. Vivimos nun momento de crecemento, pero o desenvolvemento chegou ao seu punto álxido e decadente, o das vidas e o dos recursos naturais que necesitamos para vivir.

Pero volvendo ás dependencias, cando estaba na Facultade nunha materia de dependencia, aprendemos que era a distancia de seguridade. Era un concepto que nunca ouvira. É un termo empregado no consumo de drogas. E pareceume moi interesante coñecelo, porque todos nos drogamos. Con diferentes sustancias, pero case todos. Algúns con drogas sintéticas, outros con tecnoloxía, até o punto de desenvolver unha dependencia inconsciente. A maioría tamén se drogan con alcol, como práctica arraigada na nosa cultura e como forma de socialización máxima.

En calquera caso, a distancia de seguridade refírese á cantidade que se debe consumir para que unha sustancia produza un efecto eficaz e non teña efectos desexados. É dicir, a diferenza entre a dose para evitar un efecto prexudicial e conseguir o efecto desexado.

As tecnoloxías, do mesmo xeito que as drogas, convennos usalas na súa xusta medida. En cada caso, o uso pode ser beneficioso, pero até un punto. O dilema é que si ti non controlas, el consumirache.