Por iso, eu só atrévome a estudar unha pequena escena que ocorreu. O sucedido xunto á casa, pero bastante significativo.
No noso pobo fragmentado, o armazón institucional é moi complexo. Ante unha emerxencia, esta complexidade xera problemas especiais.
O 12 de marzo reuníronse as principais institucións do tres países occidentais de Euskal Herria: Goberno Vasco, EUDEL, Deputacións e un “invitado” especial, novo Delegado do Goberno de España, Sr. Denis Itsaso. A comparecencia posterior á reunión estaba prevista para o mediodía, pero foi aprazada. Os novos invitados, representantes da Coroa de España, foron os encargados de pór sobre a mesa as ordes do Goberno español. Os jeltzales que forman parte do Goberno Vasco levaron unha sorpresa: Estableceríase o “Estado de Alarma” e, por encima das competencias do Goberno Vasco, Pedro Sánchez asumiría un único mandato.
O 12 de marzo Denis Itsaso converteuse en presidente. Puxo os argumentos sobre a mesa: Constitución do 78, policía, Garda Civil e pistolas militares. Non sei si sería obxectivo ou insubmiso, pero, polo menos agora, vemos moi comodamente ao pasaitarra á cabeza dos uniformados.
"O 12 de marzo Denis Itsaso converteuse en presidente. Puxo os argumentos sobre a mesa: Constitución do 78, policía, Garda Civil e pistolas militares. Non sei si sería obxectivo ou insubmiso, pero, polo menos agora, vemos moi comodamente ao pasaitarra á cabeza dos uniformados"
O lehendakari Urkullu, por máis remiso que inexpresivo, non podía ocultar a súa indignación aquel día. A “Autonomía máis desenvolvida” de Europa quedou eliminada nun segundo. Vímolo e aprendémolo en Cataluña, con motivo de 155, un boureau fax anulou o Estatuto, era un conflito político tremendo. Non se pode imaxinar que un pequeno grupo de ADN apenas visible no microscopio puidese alterar a estrutura da CAV e do Goberno de Navarra.
Si o mandato fose de Iñigo Urkullu, quizá o fixo peor, porque para EAJ-PNV é compatible deixar aos nenos en casa e ver aos traballadores apilados en “metros”. Pero non se trata diso. A clave estaba noutro sitio. Naquela reunión o delegado do Goberno español tiña todo o poder, non EUDEL, nin as Deputacións, nin o Goberno Vasco. Non tiñan dereito a dicir “NON”, o que demostra claramente (unha vez máis) que as institucións vascas están nunha situación de dependencia. Unha hipotética bilateralidad.
As Deputacións teñen competencia sobre os menores e sobre as persoas maiores en situación de dependencia; o Goberno Vasco e o Goberno de Navarra teñen todas as competencias en materia sanitaria, así como os medios para responder a unha praga como esta. Con todo, o Goberno de Sánchez aproveitouse da situación de emerxencia para unha demostración de forza, que non requiría un único mando.
Evidentemente, este virus e cada vez máis problemas superan todos os límites, e é curioso que Sánchez utilice este argumento para restablecer a fronteira entre Ipar e Hego Euskal Herria con “manu militariz”.
Tras a crise de 2008, os Estados perderon o poder sobre os “Mercados”. Ao parecer, nesta ocasión, os Estados queren recuperar o poder. Subliñando que están por encima das institucións subordinadas, que teñen permiso para que os militares saian á rúa e que teñen capacidade para recortar os dereitos dos cidadáns.
Calquera estado de excepción é sempre perigoso. Sospeito que o que están a probar e ensaiando neste estado de excepción están a facelo para que poida ser utilizado no futuro. Levando algunhas decisións ao extremo para tomar a medida á cidadanía. Seguramente había outras solucións, pero os nacionalistas españois han elixido o método que coñecen, o autoritarismo, a centralización, a militancia, o segredo e todas as televisións do mediodía “O parte”.
No Planetario os problemas pasan cada vez máis por encima de todos os límites. As estruturas dos Estados-Nacións do século XX a miúdo quedan curtas. A posta en escena dos instrumentos das nacións obsoletas do Estado (autoritarismo, soberanía e visión da cidadanía como nenos, sancións e militares…) está agora fóra de lugar. Está fóra de tempo.
Paradoxalmente, creo que os problemas xurdidos na Idade Planetaria poden ser mellor xestionados desde as institucións e redes locais. Dando toda a información á cidadanía, confiando na cidadanía, proporcionando redes cidadás e responsabilizándonos a todos.