Abrir un acceso non é fácil. Quen coñece o que hai alén do enreixado fai un empuxón. Abrir a porta é diferente, non tan fácil como empuxar. A porta ábrese lentamente. Unha ollada, unha man, un impulso de aire lixeiro. Quen non coñece o que hai detrás da entrada dá os pasos en dúas direccións. Nós abrimos a porta que nos trouxo a mobilidade e non démonos conta de que tiñamos á porta do Coronavirus.

E neste momento, que parece improbable ou incrible, démonos conta de que a realidade ten cabida. De cando en cando durmímonos de súpeto, un día que se esperta inesperadamente. A conciencia e/ou a percepción hanse desgarrado involuntariamente a fronte e a reflexión converteuse nunha brecha.

De cando en vez, as semanas vólvense pesadas, pesadas. E a falta de movemento do aire en casa, a falta de orientación das miradas no computador, a necesidade de pasar ante o reloxo de pulseira e a lentitude do día cobran peso.

A vida ás veces non é suave. Hai vidas nas que é esgotador. Nalgunhas épocas vivíronse batallas, posguerra, fames negras, pragas e terremotos. Agora a nós tocounos vivir a corentena. Esta situación resúltanos estraña e non temos experiencia niso, o que xera inquietude. O medo, o medo, visitounos dúas veces e pillounos dúas veces espida. Este malestar provócanos contraccións, e eses quebradizos de cabeza dannos medo e desesperación. Metémonos/Metémosnos nesta roda. Aínda así, temos que ter esperanza e paciencia.

De feito, que peso ten un problema se se pon a solución na báscula? Que peso ten a felicidade que xera a resolución dun litixio? A aposta de hoxe é pesarse cada cal o seu punto de vista e, espremendo esta corentena con optimismo, obter del leccións.

O bo de estar en casa ten a súa carga, valorar o que nos rodea. Ás veces, a mandíbula, a labazada, vénnos ben para dar importancia todo o máis importante. Paseabamos como un pito sen cabeza, acá e alá. Pero no momento de traballar, tócanos esperar. Necesitamos que nos deteñamos de cando en vez. Saber estar. E esperemos que os momentos que pasamos que convértanllenos en agasallos. E nese tempo de espera, recibimos leccións inesperadas.

Parece que o que ten valor gardabámolo con frecuencia. Esconderse, ocultarse. Apenas si contemplabamos os pequenos praceres. Exactamente. Apenas si. Ao parecer, as tormentas estalaron á luz do día e deixamos escapar os detalles do que sucedeu. Finxiamos impaciencia. Estabamos cegos do valor de falar tranquilamente con alguén ou non prestabamos atención aos praceres que nos rodeaban. Pisámolos. Desprezar, desprezar en lugar de valorar.

Os momentos de importancia, en dúas ocasións, dan a oportunidade de ser tidos en conta. O que ten importancia sabe esperar. O que ten valor nas puntas dos pés achégase inconscientemente. O importante dedícase a roubar sorrisos.

Larrugorri. Vermello. Espida. Está baleiro. Así nos deixou a corentena. A inquietude deixounos baleiros. A rúa deixounos desertos. Baleiro. Pés descalzos. E agora, pequenos praceres abrazaron as súas casas. E agora, queremos facer visible á vista o que ve o fondo. E agora botamos de menos estes detalles. E agora tirámoslles. E agora empezamos a subir as cortinas dos ollos. E agora, temos a súa necesidade. E agora, démonos conta da importancia da pequeñez. Aprendemos a darlle importancia todo o máis importante, a ter en conta cada momento doce. Porque o normal é extraordinario.

O normal é o deleite. Pequeno pracer. A bajeza é un gran reduto. A miúdo buscámola, pero é demasiado simple para intuír. A pequeñez non é unha mancha escura, non é o soño da privación. Aí temos a pequeñez. Cerca. Cerca. Aquí. E niso estamos en corentena, mirando os matices e os praceres que non lles mirabamos. Facéndolles caso. Gozando con eles. Sobrevivindo grazas a eles. Lembrábaos.

Démonos conta de que facer deporte é un pracer. A volta ao monte, a alegría de fatígaa, un excelente miradoiro. O paseo xunto ao mar pode ser unha sesión de parte ou de carreira, ou varios quilómetros en bicicleta. Pode ser unha escarpa en pendente e un instante de suor, ambos os revoltos. Os dous son os que se marchan durante a semana indispensable para empapar.

Pradarías. Esta primavera notamos que pisar os prados é un pracer e tamén botamos de menos. Os prados son pastos de azucre. Sabas limpas e limpas que dan suavidade aos pés. As pradarías son lombrigas que adoptan medidas milimétricas de contacto. As puntas dos dedos que fan os imbéciles debaixo dos pés.

E en casa, antes de establecer un horario, os días andaban a paso e a medias. Desde que puxemos o horario, en corentena, o mediodía pasa polas puntas dos pés, mentres os doces raios do sol nos desgarran a cara. Praceres. Pequenos praceres. Pequenas pero non insuficientes.

Nestes praceres temos vida social e na corentena referímonos ao valor do encontro cos demais. Tivemos a súa ausencia e aprendemos a valorala. Estamos a saltar as pantallas sen ollos e con ganas de beber as pingas de suor do contacto.

Entrounos o mandil do contacto, o de comunicarnos coa xente, o de mollar os pantalóns de risa xuntos. É o piollo das miradas. Ventre do contacto contraído, intestinos engurrados. Transpiración dental para encontros cos máis próximos. Desexo e desexo de estar de parella. Desexo, anhelo e cobiza da vida social. Ventre sazonado de comida e fame de fronte. Ventre buxán de primavera, ventre cheo de parede. Ventre buxán con pasos, ventre cheo de pares. Ventre buxán con abrazos, ventre cheo de pantallas. Ter piollos e rascarse a cabeza. Fregou os seus desexos de que os piollos sacien a primavera. O apetito é o que une as fontes coas cadeas.

Démonos conta da esencia de mirar aos ollos. Rin da dozura da premisa formal. Sobre a emoción dunha caricia. Da calor do abrazo. O que a abraza saca a punta da mirada e o que a recibe a curta. O que abraza abre os brazos e o que recibe acúrtaos. O que abraza está atento e espera o que recibe. O que abraza ten cara risa e o que a recibe gratis. Un abrazo. Coller os brazos. O lugar máis próximo onde se regala amor e estima. Agasallo de conexión. Praceres. Pequenos praceres. Pequenos si, pero non escasos.

Un destes praceres é o de tomarse tempo para un mesmo. Estes días aprendemos a estar quietos. O reloxo deixou de estar en marcha e agora espera as súas agullas. Esperemos á sanidade. Á espera deses recursos. E os tempos de espera convertéronse nun agasallo para os de casa en corentena.

Sempre dixemos que andamos sen tempo, agora temos tempo para facer o que non fixemos. Raras veces iamos facer carreiras dun minuto, polo xeral. Esquecéusenos pararnos e viviamos medio segundo. E agora é o momento de deixar paso ás afeccións e afeccións que nos arruinamos. Non podemos queixarnos no sofá durante a corentena, temos que aproveitar este tempo. Aforcamos no po aos Cabaleiros e neste momento debemos remover o po.

Un gran de grava caeu ao mar. No mar do tempo hai un apertón de mans, xurdiunos a dúbida de si debemos manter ou non a man. Por fin collemos da man o tempo. Entramos no reloxo e observámolo. E démonos conta de que a presión enmascara as fazulas vermellas do tempo. Presa deixounos orfos. Quizá, cando nos afogamos en casa, notamos como respirar.

Que é un mes se neses momentos compáctase o mollo máis doce? Engúrralas son fotos de épocas. E nas fotos, os recordos convértense nun conto do noso pasado. É bonito tomarse un tempo para mirar as fotos.

Tamén é agradable a lectura. É saber gozar dos nosos silencios cos berros do autor. Cando mandas un libro atópasche cunha man. Cando mandas un libro, unha mirada faiche gozar. Praceres. Pequenos praceres. Pequenos si, pero non escasos.

Un deses praceres é a convivencia. Unha escusa para reunirse coa familia. O momento de dedicar tempo aos de casa. Aprendemos a convivir en corentena, a sobrevivir xuntos. Xuntos uniunos. Vimos xuntos as películas, estivemos xuntos tomando un pouco de vitamina D ao sol, comemos xuntos, xogamos ás cartas xuntos. Habemos chalado cos veciños, cantamos e bailado xuntos as cancións do altofalante que colocamos nos balcóns. Praceres. Pequenos praceres. Pequenos si, pero non escasos.

Detectamos que un destes praceres é o de dar ou recibir estímaa e o agarimo dos demais. Pasamos demasiado tempo mudo e xordo. A memoria tamén necesita falar. Non podiamos dicir palabras amables, non podiamos escoitalas. De súpeto, un berro silencioso percorreu aos que non expresaban. E nestes momentos de amargura, non só nos demos a man o un ao outro, senón que nola alargamos. E nestes instantes pesados, comunicámonos que estamos xuntos.

A medida que aparecen as pegadas no camiño, nós tamén imos polo camiño. Avanzar no camiño non é só avanzar nos pasos. Camiñar polo camiño é tamén mostrar aos demais o agarimo, o agarimo, a blandura e o agarimo.Resúltanos inusual mostrar simpatía aos demais. Curioso, estraño.

Mostrar simpatía aos demais non é ridículo, iso é o que nos fai humanos. Fíos de trenzas na rede de relacións familiares e entre amigos. Cando nos emocionamos expresamos afecto, abrazámonos e a vergoña desaparece nalgún lugar, dentro dos abrazos da nosa mente. Praceres. Pequenos praceres. Pequenos si, pero non escasos.

Un deses praceres é a solidariedade. Esta tempada démonos conta de que estamos dispostos a axudarnos uns a outros. O que era unha sociedade egoísta e materialista, volveuse compasivo, compasivo e bondadoso. Esta situación fíxonos máis humanos, máis tenros, máis piadosos. A corentena axudounos a ter máis claras as preferencias.

Unha parede pode ser escura, o límite da soidade. A parede pode ser molesta, separadora e obstrutiva. Pero a parede tamén ten luz, si é eficiente, se forma parte do traballo en equipo. A pegada da dor ha desgarrado as rúas, os lugares de residencia e os sentidos. Aprendemos que o noso cinco teñen que unirse á beira dos demais. Démonos conta da necesidade de estar todos cerca para que a memoria do futuro non teña un recordo inadecuado do sufrimento desta década.

Cando os seus ollos estalan, ponse a traballar naquela ocasión. Míranse, axúdanse, admíranse, agárranse. Grazas ás actividades do barrio. Porque coincidimos. Porque nos apertamos mutuamente as palabras. Porque nos dan a oportunidade de cantar, porque pintamos dúas voces á mesma voz. Porque alegran os días.

E que dicir dos traballadores do hospital? A gran carga da responsabilidade recae sobre o persoal do hospital. Estamos orgullosos do seu esforzo. Son a nosa pauta. Modelo. Aprendizaxe. A pista.

E a última aparición desta película de rúa quitouse. E nalgún momento, imos acabar coa situación e respirar un pouco nese momento. E entón acordámonos dos pequenos praceres valorados na corentena. E naquela ocasión, veremos que non fai falta moito para chegar ás estacións do goce. Pequenos praceres. Momentos de deleite nunha gran bolsa. Un estoxo indica moitos sacos. Unha bolsa sempre é unha gran cantidade, mesmo cando é rara, especialmente cando está dotada de delicias.

Cando o tempo nos espera, enchemos a bolsa de pequenos praceres. Cando se espera o tempo, métense na bolsa as palmadas do oito da tarde, os esforzos e esforzos do persoal dos hospitais. Cando temos tempo, empezamos a levar a corentena con optimismo e métense na bolsa as aprendizaxes desta experiencia. Cando esperamos o tempo, os detalles métense na bolsa e fixámonos neles, converténdoos nos nosos praceres. Cando nos queda tempo, metémonos na bolsa, as súas miradas, momentos de risa afogados con elas e dámosnos/dámonos conta do valor da vida social e do desexo de ter contacto con elas. Cando temos tempo esperando, na carteira facemos sitio ás afeccións e aprendemos a coller tempo para nós. Cando nos queda tempo, o afecto métese na bolsa e dámosnos/dámonos conta da importancia da simpatía e a dozura. Cando nos queda tempo, métese na bolsa o abrazo que demos ou que imos dar, os bailes que imos facer, as cancións que imos escoitar ou a escoitar. Cando nos queda tempo, metémonos na carteira a convivencia, a unidade e a solidariedade e dámosnos/dámonos conta da necesidade de tendernos a man. E ti, que queres engadir á túa carteira?