Furgonetas brancas, negras, vermellas e azuis; furgonetas pequenas, medianas e moi grandes; con toldos, con westfalia, ou 4x4. Outros tamén tiveron cociña, bicicleta, baño, ducha e panel solar. “All in”. É innegable que a furgoneta é un vehículo que se atopa no boga nos últimos anos, xa que cada vez máis xente compra este tipo de furgonetas e hipotécase para viaxar nun vehículo de luxo. Nós mesmos trouxemos este tipo de furgoneta o verán pasado, e aos poucos, como moitos outros vascos, fomos incorporando aos poucos a nosa nova vivenda; imos, a de pasar unhas vacacións. É posible que o confinamento violento do ano pasado haxa tido moito que dicir na nosa onda de calor, síntoo. Tamén cando buscabamos unha posible liberdade... Apareceu a furgoneta, comprámola e convertémola na fonte de todos os nosos soños. E eu cría que só a nós ocorréullenos. Vimos como enchemos os recunchos de Euskal Herria con furgoneta e caravana na Semana Santa deste ano. Vivan nós e os nosos!

Ao fío do que dixen no Gordo, o mes pasado, cando ía ao traballo, deixei a miña preciosa furgoneta no aparcadoiro e pasei xunto a outra de estilo noso. Na nosa contorna, esta furgoneta era doutra marca, a alemá, de 1997 ou, polo menos, das que nun momento dado eran moi caras. A pesar de que era vello, pensei que era dos que “All in” tiña; outro. Con todo, a vella furgoneta herrumbrada espertara simpatía en min. Un día, mentres estaba fronte a el, advertín que tiña a estufa acesa, porque polo tubo de escape cheiraba un cheiro especial. As cortinas estaban pechadas e os cristais zolados polo vapor. Achegueime un pouco con disimulo, como para satisfacer a miña curiosidade, e de súpeto percibín por dentro ruídos de radio ou de televisión.

Aínda que seguín andando, desde entón o meu pensamento volveuse imparable. Aquela mañá fíxenlle mil preguntas á cabeza. Quen estaría dentro da furgoneta? Unha vez no instituto, quizá algún mozo do último curso aproveitou a oportunidade de facer pementos, e non puido por menos de aproveitar a ocasión para roubar as chaves aos seus pais e mantelos excitados. É posible que dous amantes citáronlles e ofrezan a liberdade ao seu apetito de carne. Desgraciadamente, de súpeto, un golpe de vento do norte sacoume dos meus pensamentos.

Entón comprendín que a realidade é moito máis prosaica ou simple, e esa mañá, apenas dez minutos antes, acordeime do debate que se estaba levando a cabo en Euskadi Irratia sobre os desafiuzamentos e as pensións. Xa estou convencido de que un desafiuzado, ou un ancián que non chega á pensión mínima, ten máis posibilidades de vivir nunha furgoneta tan vella e oxidada, ou mesmo tan oxidada, que as amantes ou estudantes que me imaxinei na cabeza. Desde entón decidín utilizar con coidado a palabra “All in”.