Chega, unha vez máis, ese demo sensación de soidade que che trastorna. Na escuridade, indefenso, estás disposto a escorrentar pantasmas, a anhelar a desaparición das túas propios pantasmas. Querería calquera persoa a capacidade de cambiar momentos concretos do seu pasado. Desgraciadamente, o tormento de cada un ten que ser asumido en por si, para que non salpice a contorna.

Pregúntasche por que o fixeches. Un sábeo, porque non tiña ningunha dúbida ao instante. É curioso o enxeño do home para tropezar sen cesar na mesma pedra. Non aprendemos do que fixemos? Algúns parecían demasiado lentos. Pero por encima de toda pena e queixume, non serve de nada empezar a dar voltas á cabeza. Enfrontar a Egina.

“Aprender a desaprender o apreso, esquecer o esquecido e avanzar”, di a canción Katedral Bat de Berri Txarrak. Aínda que en teoría pareza fácil, non é un traballo fácil acabar con todas as angustias que repetiu até agora. As emocións, os sentimentos e outros factores, marcarán o noso comportamento, para ben ou para mal.

Rifados polo reproche, as palabras dos amigos mantéñense na cabeza. Do mesmo xeito que os teus actos, non cambiaron nada nos últimos tempos, porque dixeches unha e fixeches a outra. Como non van estar indignados? Eles coñécenche perfectamente. Si quérese evitar fatígaa, por tanto, presta atención.

Arrepentimento, si é a tempo, mellor.