A vicepresidenta de Arxentina, Cristina Fernández Kirchner, foi condenada a seis anos de prisión e inabilización política definitiva. Fernández é acusado de corrupción no seu presidente (2007-2015) e da morte do seu marido en Nestor Kirchner (2003-2007). Aínda pode recorrer a pena, pero a vicepresidenta denuncia que a sentenza se basea nas intrigas contra ela, vítima da “mafia xudicial”.

Antes de facer pública a sentenza, Fernández xa declarara publicamente que declararían culpable: “Esta sanción xa estaba redactada”. Engade que non se presentará ás eleccións do 2023. Di que o xuízo condenado non foi claro, que os poderes económicos e mediáticos do Estado querían que se lle quitase do poder: “Detrás disto está o poder económico e mediático, que controla un estado paralelo e que está en desuso”. Engade que o que conseguiron coa sanción é rexeitar un sistema de “desenvolvemento económico e dereitos cidadáns”.

O delito que acusaron a Fernández, o caso “Vialidad”, refírese á concesión de obras públicas, que lle acusan de ratificar varias leis en función dos seus intereses. Pola súa banda, o Presidente responde que non ten control legal nin orzamentario, que iso está en mans dos deputados e senadores, e que, por tanto, non é culpable. O actual presidente, Alberto Fernández, defendeu o castigo dunha persoa “inocente”.

Como o presidente, varias autoridades internacionais han condenado a sentenza. Entre eles, o presidente de México, Andrés Manuel López Obrador, e o cubano, Miguel Díaz-Canel. Ambos mostraron o seu apoio a Fernández e destacaron que é “vítima de acoso” dos tribunais. O presidente de Honduras, Xiomara Castro, engadiu que Fernández sofre unha “guerra de leis” e lembrou que en setembro deste ano o vicepresidente arxentino sufriu un intento de asasinato.

Guerra mediática

A prensa arxentina foi utilizada tanto por Fernández como por quen lle apoiaron. Porque Fernández tivo conflitos cos medios de comunicación. Foi famosa a Lei de Medios de Comunicación de 2009 que se puxo en marcha na súa presidencia. Un artigo desta lei determinou a necesidade de limitar as licenzas aos grupos de medios de comunicación. Esta lei afectou directamente ao grupo de medios Clarin, de tendencia conservadora, que pechou varios medios de comunicación.

A lei supuxo unha gran batalla xudicial ata que este artigo foi declarado inconstitucional. Agora, Fernández denuncia a existencia dun grupo de medios detrás da pena e dirixe unha mensaxe ao seu director, Héctor Magnetto: “O 10 de decembro de 2023 non terei competencia algunha. Entón poderá dar a orde de determe aos seus criados da Corte Suprema. Pero non vou depender de vostede, nunca”.