argia.eus
INPRIMATU
Check-point
  • A fotografía móvese en imaxes, literalmente, no mundo do mil fronteiras. Utiliza a luz para escribir, pero tamén a sombra, porque non se pode facer sen a unha da outra, porque a totalidade da luz sería unha fotografía branca e a falta de luz, negra. A danza de luces e sombras, tentamos ordenar dalgunha maneira. Unhas veces como o testemuño da verdade, outras como o retrato hipócrita das mentiras. Por que quen o encadrou ordenou así o mundo? Por que non uns centímetros máis aló?
Irantzu Pastor @irantzupastor 2013ko urriaren 30
Check-point bat Hebronen (Palestinako lurralde okupatuak)

Sempre me deron algo que pensar os límites, as liñas,… o choque das dúas partes. No caso da foto, no cadro que separa a Ageria e EzAgeria atópase a axencia de seguridade da fronte de devandito mapa. Esas liñas, as divisorias convértense en constantes dentro de nós,… nun check-point no que estamos inmersos e do que somos donos. A quen deixamos pasar pola axencia?

O fotógrafo ten certo poder. A eses territorios cadrados, o poder de dar o paso para entrar no noso mundo (sinxelo, sen dúbida). O que en ocasións damos por nós mesmos e en función do compromiso de cada un, noutras ocasións vendemos a medios, axencias ou outros xefes a autorización para xestionar ese espazo limitado.

Unha foto sempre acaba nalgún sitio, é dicir, como o límite físico da mirada humana, está claro na foto; a fronteira é o protagonista principal do ladrillo. Fóra da fronteira, periferia e exilio.

O fotógrafo ten, por tanto, unha sentenza do mundo en todas as fotos e unha responsabilidade con ela inexorable. Pensa no que che ensina, pensa no que che deixou fóra da caixa.

Neste blog, a través das miñas fotos e das dos demais, falarei sobre encadre, exiliado, países da periferia, proxectos, etc., é dicir, o meu territorio libre. Non poño ferro na porta, son benvidos.

“…E todo o mundo é o noso pobo se é noso.” (Sarrionandia)